اشعارضیغم نیکجو ـ اردبیل

اشعارضیغم نیکجو ـ اردبیل

شعرها و دلنوشته ها
اشعارضیغم نیکجو ـ اردبیل

اشعارضیغم نیکجو ـ اردبیل

شعرها و دلنوشته ها

آیه

تنها

پیامبر چشمان تست

که مرا

به صِراط المستقیم ِ عشق

هدایت می کند !

هدیه

کلامت

رود پرآبی ست

سرچشمه گرفته از خورشید

دلم

دشت افسرده ی گلها

 

به دست نازک پلک هایم

آفتاب مهر ترا جاری خواهم کرد،‌ به این

                                       سرزمین خشک !

سنگ های کینه از راه

                        به دور خواهم انداخت 

تا

راه رود ِ مهر ِ تو

                    باز باشد!

                               باز!

از نگاهت

که آسمانی از معرفت است

                             دریا  دریا  نور

                                        خواهم نوشید

و بر ضریح لبهایت

به توسّل نشسته

                   سجده ها

                              خواهم کاشت

راهت را

           با طراوت رنگین کمان

                                    فرش

                                          خواهم کرد

آن گاه

 روح آسمان را

ــ  که جان مَنَت باشد ــ

 پیچیده برمخملی از گلهای رنگْ ‌رنگْ‌ به تو

                                                 تقدیم

                                                 خواهم کرد!‌

باشد که

           قبولت

                    باشد!

 

 

(عید قربان فروردین 1376 اردبیل)

 

بخار روح

سرما، کلافه ام کرده است

                                می لرزم

                                         پیر می شوم

 

ناگهان!‌

چشم در چشم

حادثه ای رخ می دهد!

 

می آیی

دست

دراز می کنم، سوی تنور سوزان نگاهت

می بخشی گرمایم

نه تنها تن

بلکه

روحم نیز گرم می شود!‌

 

آری

بخار روح

            زیباست

چون وسعت زیبایی چشمانت!‌

 

 

(آبان ماه  1374  اردبیل)

 

غروب

 شعـله ها، دامن فروچیده 

جنگل

       در زیر برف سیاه

                             به سکوت می آرامد

دل من

ماه تنور آسمان

و ستاره ها

اخگر آتش تنورم

صبح؛

دل من

         کفن خواهد پوشید

و شب

         جامه ی عزا

                 برسوگِ من در آسمان پر خواهد گشود

*

گنجشکان

میهمانان روزهای برفی منند

تنها کسانم

            که بعد از من

                          به سوگ خواهند نشست!

(بهمن ماه 1375  اردبیل)

پاییز

پاییز که می آید

شعله بر جان جنگل می زند .

درختان

         با وزش ِ باد

                     شعله ور گشته می سوزند! 

 

شریک غم جنگل

دل همرنگ جنگلینم!!

شفق

اَنار

محبّت خورشید را‎، تاب نیاورد

                                  ترک برداشت!

رفت پِی ِ کوچ خورشید

در گوشه ای از دفتر آسمان

خون گریست!

 

کِشتی دلم غرق شد

آن دم که در امواج  پر تلألُوخورشید چشمانت ،

                                                    ترک برداشت!

 

 

(دیماه 1375 اردبیل)