اشعارضیغم نیکجو ـ اردبیل

اشعارضیغم نیکجو ـ اردبیل

شعرها و دلنوشته ها
اشعارضیغم نیکجو ـ اردبیل

اشعارضیغم نیکجو ـ اردبیل

شعرها و دلنوشته ها

توبه

دل

شرمگینانه

کاسه ی گدایی ی سرشار از

گناه خویش را

رو به درگاه خورشید

               وا می گشاید

خورشید دم کرده ی رحمت

چرکآب کاسه ی

سرشار از

شرم او را

تبخیر می کند

‍« نور در کاسه ی گِل ‏، چه نوازشها می ریزد !* »

(اسفند ماه 1376 اردبیل)

 * «‌ نور در کاسه مس چه نوازشها می ریزد ! » از مرحوم سهراب سپهری

بهانه

باران

         نبارید !

خورشید تابید

               تابید 

                     تابید!

تف کرده از هرم عطش

پر

پر

پوسیدم

این هم بهانه ای

                    برای گریستنت !


(19 آبان ماه 1379 اردبیل)

تپش مرداب

وقتی

حجم سنگین غربت

با نوای تار عنکبوت

پر می شود

وقتی دلتنگی هامان

با‌آب

شسته می شود

بیا غریب بمانیم و

                     گریه آواز دهیم !

من تپش مرداب را می شنوم

گوش کن !؟‌

هنوز

سکوت  مرداب

سرشار از طنین رویش نیلوفران است

درناهای مهاجر

                 در بستر سبز مرداب

                                          پارو می کشند

و حبابی

 خویشتن را

 ــ با هیچ شدن  ــ

             در آغوش مرداب جاری می کند !

هنوز …

آه !‌

من

چه سر شارم از

 نوای تار تر طراوت !

 

(اسفند ماه 1376 اردبیل)

آیه یکتا پرستی

آیه ی یکتا پرستی

                                      تقدیم به :

                                                             مادرم

                                          مادر آیینه و خورشید

                                        چشمه ی پُر مهر و اُمید

 

 سلام ای مهربان نیلوفر من

شراب دیدگانت ،‌ کوثر من

نسیم آشنای زندگانی

شمیم مهر چشم عبهر من

به رقص آ در خیال آسمانم

تو ای مست سفیدِ کفتر من

چراغ مهر چشمان تو دارد

به ظلمات این ، دل اسکندر من

به بادم داده چشم ِآتشینت

نمی بینی چرا شور و شر من !؟

فراق روی مهرت آتشین است

نمی خشکاند این چشم تر من !

گمانم نقش زیبا می نشاند

به چشمت سُرمه ی‌ خاکستر من

به عشق روی تو سازم غزل ها

سیاهی در سیاهی ،‌ دفتر من

نیازم ناز چشمان تو جوید

به نازی پر کن ای گل ساغر من

مطیع عشوه ی چشم توهستم

تویی سلطان دین و کشور من

فقیر عشق روی  بی ریایت

دل ِمجنونی ام زور و زر من

نهم گل بوسه بر چشمان مستت

نهان از خاطرات دیگر من

قسم بر سایه ی بالا بلندت

نکو گردد به مهرت ، اختر من !

تمام آیه ی یکتا پرستی

نگاه مهربان  مادر من

زلال شهر چشم دلبر من

تمام باور ،  من ، یاور من !

 

(اردیبهشت 1377 اردبیل)

زندانی نور

باور کنید

من

زندانی خورشیدم

در این زندان

سالهاست

وزنه ی  سنگین سایه

                           با من !

من

در چشمه ی خورشید

به رویین تنی

                 رسیده ام

همیشه دستم به دست نور

دلم درپیش دوست ‏‏‎،

                  کجاست اسفندیار گناه ؟!

 

(28 آبان ماه 78 اردبیل)

شهر شب

از آب های خفته 

سوسو می زنند :

                     ستارگان امّید

                     چلچراغ روشن ِنیلوفران !

 

*

 

آسمان شهر

             دیرگاهی ست

                             مرده ست !

مهتابی  نیست

ستاره ای نیست

آبی نیست

خورشیدی نیست

ابری

       رعدی

               بادی

                     برفی

                            تگرگی نیست

امیدی نیست !              

             مرگی ...

 

*

 

کوچه به کوچه ی شهر را

                               بال می زنم

شب در تاریکی ،‌

                    گم شده ست

چشمها

           پاها را نمی شناسند

...

شبِ شهر

               مرا

                        می بلعد !

گویی

        رنگی مرا

                   نیست می کند

 

امّا می دانم

             همیشه

             پشت ظلمت

                           نوری هست !

 

 

(آبان ماه 1378 اردبیل)