انتظار پریشان

در سرزمینی که اوّلین دیدار

آخرین وداع خواهد بود

عاشقانه خواهم زیست

عاشقانه خواهم مرد!

 

سالها بود کنج خرابه ی محنت

ــ‌ در دیاری غریب

جا مانده از یادها

در آسمانی از درد

با گذرنامه ی مرگی که از همان دوران کودکی

                                           روی جیب دلم بود. ــ

لحظه شمار فرا رسیدن مرگ بودم،

امیدم طلوعی نداشت

غروب بود و

                غروب بود و

                                 غروب  …

 

یک شب،

آسمان، شکافت

ستاره ای فرود آمد

و ظلمت دلم را، 

                   چراغ  افروخت

آتشی به پا کرد

که حالا

سالهاست به همان آتش،

ــ هر لحظه  ــ

                       هزار بار می سوزم!

آمدی

آمدی و با آمدنت

زندگی سرگردان شعرهایم،

سامان گرفت.

درست است که حالا، ‌چاقوی حسادت حسودان تیز است

ولی همین حسودان، به تیغ تیز خویشتن

نابود خواهند شد.

 

عزیز!

دیر آشنا شدیم و زود

دلهایمان به جام فراق تر شد.

رفتیم، ‌بی آن که بخواهیم

می دانم درد انتظار، 

                        درد بزرگی ست!

ولی چه چاره !؟

راستش

دیگر خسته شده ام

صبرم به جگر خون شدن

و دردم به مجنون شدن انجامیده ست!

آن روز

نگاهت می گفت :‌

« امروز که می روم ‌،‌ فردا نرسیده باز خواهم گشت.»

امّا بعد از سالهای همان فردای نرسیده

چمدانم را بستم ! …

سالهاست

گلشانه های مژگانم، در حسرت نوازش گیسوان مست تو    

                                                        پژمرده ست.  

          

گمان می کنی

با این همه راهی که آمده ام

                        خسته خواهم شد!؟‌

نه!‌ پناه آبی عشق!

باور کن تا لب چشمه ی مرگ با تو خواهم بود

و لحظه ای

            دل از تو

                       تهی

                             نخواهم کرد.

وقتی در تنگنای سکوت غربت خویشتن می پوسیدم

دست نگاه تو

                پناهم شد

از همان لحظه

                خویشتن را

                             به رود نگاهت سپرده

                             بر ریشه ی دل تو پیوسته ام

مطمئن باش

ریشه ی عشقمان

                    ــ  به هیچ آتشی  ــ

                    نابود نخواهد شد!

بگذار،

           دندان کینه تیز باشد

بگذار،

          هر که هر چه در سر می پروراند ،

                                               بپروراند!

ما  خدایمان را داریم

دست در دست او نهاده

دل،

      ‌به او سپرده ایم.

شکوه روشن مهتاب!‌

تمام پیشانی زمین سرشار از آیه ی آرامش تست

بلبل و سهره با صدای تو می خوانند

نوروز و اقاقی عطر چشمان ترا دارد

سرو و صنوبر و چنار ، بی قامت تو

                                     راست نیاید

آفتاب ،      

          بی مهر رخت نور نپاشد

هر میوه به اشراق تو بر بار رسد

ــ من هم که به ناز تو با دست نیاز آمده ام ــ

عزیز!

چشمانت عالمی را حیران کرده!

روا نمی دانی که من، سرگردان تو باشم!؟

بگذار دیوانه ی تو باشم

بگذار سرگردان تو باشم

بگذار به پایت

                 قطره

                 قطره

                      جان سپارم!

تنها هوای رُؤیای چشمان تو مرا اُمّید بندگی ست!

قسم به شاخه های رو به دعا خشکیده ی صنوبران

قسم به بلور دیدگان بی قرار

قسم به آیت عشق

لحظه ای نیست

                   چشم انتظار تو نباشم!

                  ...

خدا می داند

درختان،

           با من زار؛

                       گیسو پریشان کرده

                       رودها را گریسته اند 

دل تو ؛

کتاب مقدسی ست

که خداوند

           ــ‌ به زبان مهربانی  ــ‌

بر  پیامبر چشمانت

                     عطا

                           فرموده است.

دلم می خواست سوای نگاهم

زبانم نیز

جواب مهر نگاهت را می داد

ولی چه توان کرد عزیز

زمانه است و هرم مهر سکوت!

سوز عاشقانه ی دل!

                     همه نذر می کنند شمع روشن کنند

من نذر می کنم :

شمع وجود خویشتن را به پایت بسوزانم

نه، پر قرار و صبور خواهم ماند

و نه، خواهم  گذاشت کسی آتش فتنه بیاشوبد

امّا نه! ما از عشق رویینه تنیم!

بگذار هر که هر چه در سر می پروراند، بپروراند!‌

ما

    از عشق

              رویینه تنیم!

پایان شب انتظار!‌

می خواهم لااقل

وقتی کبوتر جانم برای همیشه به پرواز در می آید

در تو باشم

تا بتوانم

به دستان تو

انگشتری بوسه بنشانم

می خواهم

 در تو باشم

در سرچشمه ی مهربانی چشمانت

                               برای تو و نگاه تو

پروانه ی جانم

                  نثار

                      مهتاب چشمان تو باد‌!

(تیر ماه 1378 اردبیل)

پریوش های بنفش

 لاله با دست باد سلامت می داد

من، با لب نور

سلام لاله و من

ــ  همیشه  ــ 

صمیمی بوده ست!

پیچک طلایی خورشید!

رُؤیای جزایر عشق!

طلایه ی شعر سپید!

هر شب، سوسوی شعرهای نسروده ی ترا

همراه نامه های نطلوعیده ی تو

زیر روشنایی چشمانت

                            مرور می کنم!‌

 

تلاوت آیه ی عشق!

رایحه ی سبز بهشت!

مگر رود گریه هایم

که این گونه مرا

انگشت نمای این و آن کرده بس نیست!‌

به ضریح طلایی پیچک چشمانت قسم!

هر لحظه

هوای گرد و غبار پای تو می بوسم!

خیال نازک گل!

تاراج دل و دین!‌

 می گویند :

« ستاره ی سبز ، شبیه شمایل چشمان تست! »‌

باور نمی کنم

آخر آن ستاره ی سبز

تنها

شبیه شمایل چشمان تست!‌

آن روز که گم شدم

غرق جنگل سیاه چشمان تو

سوسوی مست تمام ستاره ها را نوشیدم 

حالا

آسمان

هر شب سوسوی تمام ستاره ها را

از من

می بارد!‌

*

تجسم رُؤیای هزار ساله!

اسطوره ی عشق!

 نغمه ی سکوتستان چشمانت 

مرا به مرز جنون کشانده ست!

چگونه این نغمه ها را فراموش کرده ای!؟

بعد از هزاره ی هفتم فراق سیاه

می خواهم

برای چشمانت؛

 ــ‌ این : 

           روشنی آینه ها

           حقیقت تمام رُؤیاها ــ‌

           نامی انتخاب کنم :

                              ( خورشید سیاه )

به خدا

همیشه پیش از خورشید متولّّد شده ام

و خوب می دانم

آفتاب

همیشه از مشرق پیشانی ی تو طلوع می کند!‌

*

خواهر پریشان آب‌!

پریوشهای بنفش‌!‌

کاش! مژگان چشمان تو بودم و

هردم به طواف کعبه ی چشمت؛

قربان منای گونه های یاس تو می شدم!‌

عزیز!

مادر  آب و آینه!‌

تبسم ترانه ی باران!‌

کعبه ی چشمان تو

ــ بی آن که بخواهی ــ

                 سرشار از خنده های مست عاشقانه است!‌

*

ژرفای تماشا!‌

آرامش آبی آسمان!‌

سالهاست در کعبه ی چشمانت

تمام عالم هست و نیست را

به تماشا نشسته ام

در عالمی که سرشار از بدی ست

آسمان

        سرشار از نیلوفر چشمان تست!‌

*

خورشید سیاه!

نجوای عاشقانه ی دل!‌

این اتفاق ساده نیست که من

ترا بخواهم و

تو

مرا!‌

و این روزگار

نه!

این روزگار نه!

این مردم :

ــ‌ آشنایان به ظاهر دوست ــ‌

 میان من و تو

سدّی از فولاد زنند و

برای نابودی پیوندی که سالها پیش

خدایمان

از یک خاک بنیان نهاد

بکوشند

چه خیال باطلی!!‌

همیشه 

در کویر سیاه حسادت و کینه

عقربی راه می رود

ولی ، خدا را چه باک از این نیشها!‌

*

ترنّم ترانه ی  باران!‌

مادر ایثار!

کسی که در سرچشمه ی مهربانی چشمانت به رویین تنی

                                                             رسیده                                          

مگر می تواند ، مهربان نباشد

باور همه رؤیاها، سیل اشک دیدگان بی قرار من است!

اگر غرق منی،  چگونه مرا فراموش می کنی!؟

به خدا

هیچ وقت غروب چشمان ترا      

                                آرزو نکرده ام! ‌

هیچ کس چون من ،

                      مشتاق دیدن اشراق چشمان تو نیست‌!‌

ای نور!‌

من

     بارها طعم سیاه شب را چشیده ام

     اینک که خورشید چشمان تو؛‌

                               جوشن نور پوشیده ست!

     من ـ زائر ضریح طلاییِ چشمان توـ

     به عقرب شب؛

                   خواهم گفت:

                                  «  دیگر

                                   ازین پس بیهوده مپوی! »

*

پونه ی وحشی دشت!‌

نقوش رنگین بهار!

تو آشنای راههای شمال بودی و

من

آشنای راههای جنوب!‌

گفتم می آیی دست در دست هم؛

کبوترانه

سوی آسمان آبی سبز

پر می گیریم!‌

هی! …

بعداز سالها که به هم می رسیم

شمال و جنوب

شرق و غرب

همه و همه؛‌

دلهامان را می پایند

تا مبادا!‌

شهابی از آسمان چشمت

دشت دلم را

             سیراب کند!‌

حال که این گونه می روی

دست کم

بگذار

دشت دلم

پُر از غزل غزال نگاهت باشد!‌

*

اناالحق حسین!‌

آیه ی مقدّس عشق‌!

سالهاست در کودکستان عشق، پرسه می زنم

گاهی همراه درختان،‌

                        شب و روز

                        در پاشنه ی کوه

                        کنار بستر رود

                        به تماشای آب

                                 عشق را مرور می کنم‌!‌

زندگی ام نقاشی شعراست به رنگ طلایی کلمات

نمی دانم

           ما شبیه ترانه هامان زندگی می کنیم

           یا ترانه هامان شبیه زندگی ما هستند

           هر چه هست

           انگار کسی با دست من، سرگذشت مرا

           پیش ازآن که اتّفاق افتد

                                        می نگارد!‌

خوب که گوش کنی

در آه ناله های مِه گرفته  

رازِ آوازِ مرا

              خواهی شنید

*

تلاطم نگاه عاشق من!‌

سجود همیشه سبز سنگ!

تمام کلید ها را به دریا سپرده ام!

مردم، دیوانه ام می انگارند

سالهاست دم در بسته؛ در تقلّایم    

به امید آن که شاید

لااقل

 ــ  برای لحظه ای هم که شده  ــ

     درِ قلب مرا

                  تو بگشایی

دلم آشیانه ی  نگاه تست 

چونان که

نگاهت آشیانه ی دلم!‌

باور کن به ژرفای نگاهت رسیده ام

                                     که این سان

                                            عاشقانه

                                                 آب شده

                                                   پر می گیرم!‌

خوب که به آینه ی  چشمم نگاه کنی

شورعشق بی نهایت خویش را

ــ درعشقه ی وجود من ــ

که به روشنی چشمان تو در تلألوست؛ خواهی دید!

*

ای نور!‌

ای حقیقت سرخ!

رفتی؛‌

رفتی امّا با وجود عالمی از نشانه هایت

بعد از سالها جستجو

 هنوز که هنوز است

رد پایی از تو نیافته ام!

…

چقدر ساده هستم!

چقدر ساده هستم!‌

آخر «  نور » را که رد پایی نیست!‌

 

*

خواهر پریشان ماه!‌

آذین گیسوان اقاقی!‌

می دانم

آن روز که می رفتی

من اگر

ــ  دور از

            غفلت گیسوی سیاه گندم  ــ‌

        به دنبال تو

        پا به پای رود می شتافتم!

       این سان

                غریبانه

                           جا

                               نمی ماندم!‌

قسم به آیه های سبز سپیدار

ازین پس،

            لحظه ای هم

            ــ ‌برای ماندن ــ

                          درنگ نخواهم کرد!‌

در پیچ کلامت اتراق کرده؛

                                ـ شب و روز 

                                  مست  و بی قرار ـ

                                  سکوت جاده ها را؛

                                                  خواهم نوشید!‌

*

سرمه ی سرخ شفق!

داغ دل شقایق!‌

گمان مبر که از شکست تو خبر ندارم

هر سال

فصل پابوسی برگ درختان که می رسد

به یاد سال روز پرپر شدن شقایق

داغ دلم

          تر می شود‌‌!‌

و گنجشکان

ــ سراسیمه و مشتاق ــ

            در آسمان تنهایی من؛‌

                                 نغمه ها می نوازند!

این جا

هر روز

بر ساحل شن آلود دریا

کنار خاطرات خویش دراز می کشم

خاطراتی که هر لحظه زیر امواج گریه هام

                                  خیس عشق می شوند!‌

تک تک ذرّه های عالم

سرشار از خاطرات من و تست!‌

قسم به نشئه ی خوشه های انگور!‌

اگر نفس گرم تو محو هوای زندگی نبود

لب از این هوای مست

                           تَر

                             نمی کردم‌!

*

نیایش سبز صنوبر!

باور تمام رؤیاها!‌

باد اگر نمی وزد؛ بگذار نوزد!‌

باران اگر نمی بارد؛ بگذار نبارد!‌

گل اگر نمی روید؛ بگذار نروید!‌

…

دلی دارم  پر از آه باران و

سرشار از

          شکوفه های مست یاس!‌

 

نیایش سپید سپیدار!

مژده ی معطر یاس!

من با دست خود دلم را به دریا سپرده ام

هیچ کس تقصیری ندارد!‌

همین پسین پریروز!‌

موج سیاه گیسوی پری کوچ غمگینی؛

دلم را غرق کرد،

بهار که فرا شکفد

دشت

پُرِ آواز مروارید عشق خواهد شد!‌

حالا دلم

به باغچه ی کوچک حیاتِ اجاره ای خوش است

گنجشکان :

              عاشقانه می خوانند

و باغچه :

            بوی پریوشهای بنفش می دهد.

(23 فروردین 1380 اردببل)

شهلاترین ترانه ی نرگس

وقتی تجسّم رُؤیای خورشید

خاکسترم می کند!

چرا عاشق نباشم‌!!

پاییز هم حوصله ی پریشانی مرا ندارد!

می گویند : « دعای باران اردی بهشت

               شفای تمام پریشانی هاست!‌ »‌

دیگر، حساب روز و ماه و سال را از یاد برده ام

نمی دانم بعد از هزاره ی هفتم فراق سیاه

سمند سال

به کدامین هزاره پا می نهد!‌

*

با کوله باری از آینه

در کولاک سکوت

گلسروده های جاده ها را می نوشم‌!

با این که پاهایم رنگ غروب پوشیده اند

ولی دلم

         از تپش سبز چشمان تو بارانی ست!‌

سالهاست فانوس بابونه های کنار جاده

مرا به سوی سوسوی چشمان تو می خواند!‌

رود

سرشار از گریه ی گیسوی پریشان تست‌!

بی جهت نیست که باد این گونه پریشان است؛

او در حوالی سجود من

گریه ی دریا را شنیده است‌!

می گویند : پریشانی تو از آن است که :

             سالها پیش

            ــ در شیطنت کودکی ــ

                           بادبادک دلت را

                           در آسمان پر تلألو خورشید

                                                  گم کرده ای!

ترانه ی تار باران!‌

آیا دعای باران اردی بهشت

شفای تمام پریشانی هاست‌‌!؟

خاکستر شعرهای پریشان من، چه می شود‌!؟

*

شکوه روشن مهتاب!‌

روشنی ظلمات خورشید!‌

در شهری که پُر از اشباح شب است و

زالوی شب با ولع تمام خون روشن روز را می مکد!‌

در شهری که مادران

ــ  از سر بی حوصلگی  ــ

کودکان را در لباس شسته، از طناب رخت آویخته اند!‌

در شهری که کودکان

عروسکان خویش را تازیانه می زنند!

در شهری که حرمت نان و نمک

زیر خرسنگ شراب 

             جان می دهد‌!

در شهری که قاصدکان

ـــ در منقل بنگ و افیون  ــ

                            می سوزند و

تبسم مهتاب را توده های ظلمت شکسته است

…

چگونه می توان، گل داد!‌

چگونه می توان، پر زد!

چگونه می توان … !؟‌

فکر می کنی از فوج این همه نامه

کبوتری به مقصد رسیده ست!؟

نه!‌ لطافت بنفشه ی بهار!‌

این همه سال

تنها به رقص خاکستر باد

                               دل

                                   خوش کرده ام!

حالا می دانم

هوای خانه

سرشار از عطر غربت عنکبوت است!

*

خورشید را سر بریده اند

چیزی به غروب سایه نمانده ست

خورشید

غرق شفق شقایق

                      پَر

                         پَر

                             می شود

آسمان سیه پوش سوسوی ستاره می گرید!‌

می گویند : «  دعای باران اردی بهشت

              شفای تمام پریشانی هاست!  »

*

تقدّس نگاه عاشق من!‌

مژده ی باران اردی بهشت!

پر پنجره ها را

باز کن

باور سبز باران و سفره ی رنگین زمین

سرشار از هوای خاطرات من و تست!

مگر نمی دانی

تک تک آیه های عالم؛

از این خاطرات،

                     جان می گیرند!

به خدا

ذرّه

ذرّه خاک

قطره

قطره آب می شوم و

                        نمی گذارم

                        خاطره ی مریمی

                        از فراق عشق سرخ تو خشک شود!

بگذار عالم، هم چنان مست از جرعه ی من و تو باشد

بگذار گیسوی پریشان خورشید

زیر سایه ی من و تو جاری شود

…

می گویند : « دعای باران اردی بهشت

              شفای تمام پریشانی هاست! »

*

هیاهوی دل بی قرار!

نسیم جاودانه ی عشق!

می گویند راه پراز سنگلاخ خار است و

            چیزی به آتشفشان انار نمانده ست!

حال که این گونه می روی

دستِ کم

تفأّلی بزن

ــ بعد ‌ــ

         برو

به حافظ بگویید :

دیگرغزلی برای تفأّل نمانده ست!‌

حالا سالهاست خورشید هم،‌

به تفأّل سبزینه ی چشمان تو پرواز می کند!

راه، پُر از سنگ و خار است؛ ‌باشد!‌

آسمان، غرق شفق شب است؛ باشد!‌

…

من صلیب گونه های  یاس ترا

                                  ــ  به جان ــ

                                      می بویم!‌

*

 

رایحه ی زلال باران!‌

شفاف ترین ترانه ی آب!

‌ تا آبرویم نرفته ست 

بگذار باران ببارد

بگذار زیر گیسوان باران

                              ترانه ببافم

بگذار غرق سیلاب خورشید

                                 هیچ شوم

وقتی ابر

گَرد پای ترا به تبرّک می بوسد

چرا

      زیر باران نرویم!؟

*

تکلُّم ترانه ی امّید!

غزال غزل های آب!

همیشه از صدای قلم سبز تو

پچپچه ی عاشقانه ی چشمه و سنگ را شنیده ام!

تارکِ چشمان تو

سرشار از بال بهار است!‌

فکر می کنی

نغمه ی سپید صراحی آبشار چشمان ترا

                          فراموش کرده ام!

به خدا

 صدای سکوت امواج چشمان تست که مرا

              به نهایت رُؤیای عشق می برد!‌

همیشه

چشم بسته

          کوچه پس کوچه های گل سرخ را

                                                    پَر زده ام

هیچ یأجوج و مأجوجی نمی تواند

  جلوی عروج رُؤیاهای مرا بگیرد!

هر لحظه

غرق رُؤیای سایه سار سارنگ داودی ها

از نهفته ترین راز چشمانت

ـ  که سرشار از شکوفه های ناب انگور است  ـ

                        شیداترین ترانه ها را خواهم سرود!

ابرها حقایق گریزان بارانند

سیل اشک دیدگان دلم

رگبارآشفته ی تمام رُؤیاهاست!‌

باورهمه ی رُؤیاها

ژرفای قلب من است که در ذهن روشن آب جاری ست!

*

رُؤیای روشن آب!

تبسم ترانه ی مهتاب!

تا ماه در آب غرق شود

هزار نیلوفر پروانه،

                       جان خواهد داد!

به پروانه ها بگویید :

ـ با این که سالهاست  تشنه تر از دریای کویرم ـ‌

هرگز

       ماه را در پیاله ی آب ، نخواهم نوشید!

قسم به التهاب داغ شقایق

هیچ وقت

میان پیوند گل و آب و آینه

                                سنگی

                                       نیانداخته ام!‌

شفاف ترین ترانه ی ماه!‌

                           پرواز این همه پروانه

                           دور سرم

                                      نشانه ی چیست!‌؟

                                (خبر از آتش درونم نیست!؟)

می گویند : «  دعای باران اردی بهشت

              شفای تمام پریشانی هاست! »

*

تسلّای دل ریحانه های بنفش!

شادی اندوه عشق!

یک بار

تنها

یک بار آه خویش را

ــ‌ زیر سنگ ــ

                      پنهان کردم

وقتی آه من زیر سنگ، گُل می دهد

وقتی از آه من سنگ؛ گُل می شود

چگونه، اقاقی به آتش آه من؛

                                  مزیّن

                                          نگردد!!

چگونه آینه از آه من

                       رنگ نبازد!

چگونه باد بوی پریشان من ندهد!‌

چرا

باد را

ــ به جرم کشتن موج ــ‌

       تازیانه می زنید؛

او که کاری نکرده ست

فقط آرام

لحظه ای

         کنار من

                  در چشمان نیلوفران آبی

                  شورانگیزترین راز آرامش قوی آسمان را

                                       به تماشا نشسته است!

آخر او یار دیرین من و

پیغامبر گریه های بی وقفه ی من است!

ـ  حالا می فهمم

ریحانه های بنفش دلت

طئنه ی زخم از عشق بی خبران است!‌  ـ

*

سریر بلند عشق!

حضور روشن آب!

من،  شنزار جان توام

تو در من جاری هستی و

من؛ در تو

               به آرامش ابدی رسیده ام

به اسرافیل بگویید :

بیهوده در صور ندمد!‌

تنها

به صور پری نغمه های دریایی چشمانت

                                             جان خواهم گرفت!‌

*

سایه ی سوره ی مریم!‌

تقدّس چلیپای مسیح!

دیشب در غار حرای نگاهت

درآن شهلاترین ترانه ی نرگس

ــ بی واسطه ی خواب و فرشته ــ

                           در ملتقای نور و آینه

                                                 خدا را دیدم!               

او

مرا

به رسالت دین عشق مبعوث کرد!

*

می گویند :

         «  دعای باران اردی بهشت

         صدای آیه ی شیداترین ترانه ی چشمان تست!  »‌                          

 (سوم اردی بهشت 1380 اردبیل)

در آستانه ی اندوه بنفش

در سرزمینی که برای عاشق شدن

اجازه می گیرند

در شگفتم!

برای نفس کشیدن چه می کنند‌!‌

ماناترین ترانه ی خورشید!

طلوع شکوفه ی صبح!

اوج شوکت آفتاب!

در بود و نبود

در شمال و جنوب

در شرق و غرب

در هر کجا که باشی

تنهاترین آرزویم:‌

                     ــ در بودن و نبودن ــ

                    رُستن در تو و نَرَستن از نگاه تست!‌              

 

طراوت رنگین بهار!

نیاز نفسهام!

گفتی : 

        « تا گیاه غمگین فراق گل دهد

                                باز خواهی گشت! »        

سالهاست

گیسوان مضطربم

ـ در آستانه ی اندوه بنفش ـ

چشم انتظار باز آمدنت‌!‌

بی تاب ترین نغمه ها را می نوازند!‌

لب کوزه ی چشمانم

                       هنوز تر از مهتاب است!‌ 

دیگر به هزاره ی هشتم فراق سیاه هم؛

                                        چیزی نمانده ست

دشت سرشار از غنچه های شکفته ی غم است و

عالم،‌ سرشار از عطر غربت نگاه تو

                       امّا تو باز هم ... 

کجاست آن پرنده!؟

کجاست آن پرنده که همیشه

آواز روشنی از فروغ چشمان تو می خواند!؟

خدا را!

        هیچ وقت ماه را در شب محو نکرده ام

        که این گونه   

                     خورشید را از من دریغ می دارید‌!

 

وقتی از ریشه ی ازل، دلم زرد است

بر من از سبزه چه می گویید!‌

تمام شمعدانی های پنجره پوسیده اند!‌

صدای زوزه ی پاییز

خواب از کودکان و آرامش از آسمان

                                          ربوده ست!

دیگر چیزی به بارش سفید ستاره نمانده ست!

دارم در حریق پاییز خاکستر می شوم

می گویند :

           «  دروازه ی پاییز، به روی همه باز است

           و ما  ــ  خواه  ناخواه  ــ

           باید از آن

                      عبور کنیم! » 

پشت دروازه ی پاییز

آرامش سفیدی

ـ  تا خدای بهار ـ

             جاری ست!              

آیا از آن آرامش سفید خواهیم گذشت!؟ 

آیا به رُؤیای رنگین پروانه خواهیم رسید!؟

…

کجاست آن پرنده!؟

کجاست آن پرنده که همیشه

آواز روشنی از ظلمات چشمان تو می خواند!؟

*

شهر پر از بوته های خار است!

هیچ پرنده ای

              حتّی جرأت پرواز از فراز شهر را هم،

                                                    ندارد!      

در آستین شب

خنجری خون آلود

آرامش از مردم ربوده ست!

سگان ولگرد

ـ‌ سر بر زباله دانی ـ

اسراف می کنند؛‌

گربه ای

روی دیوارهای شب

 در جستجوی لقمه ای نان !!  

شما که همیشه از گل و آب و آینه سخن می گفتید!

شما که از نهایت آرامش آسمان خبر می دادید‌!

شما که دم از نفس سبز مسیح می زدید!

…

حال

این همه صلیب و ظلمت و سنگ

                                   برای چیست!؟‌

سالهاست

آیه آیه ی قرآن

 بر سر نیزه های زبان جاری ست! 

امروز اگر در شعله های بنفش غروب

                                       خاموشم کردند!‌

فردا

با آتش فشان خورشید

                      چه می کنند!

 

ناز روشن مهتاب!

تبلور عشق!

من

بارها و بارها راز چشمان خیس ترا بوسیده ام

ولی تو

       همیشه

                از کنار دل خیس من،

                                   بی تفاوت گذشته ای!

درست است؛

آنان را که « ما » می شوند

                         تبعید می کنند!  

و بر آنان را که به « من » می بالند

                       تندیس یادمان می کارند! 

*

غریب دلنواز!

 گیسوان رها!

حال اگر جایی برای زندگی کردن نداریم،

مطمئن باش

جایی برای مردن هم

                        نخواهیم داشت!

بارها از سکوت سیاه نگاهت

روشنی ِحیات عشق را نوشیده ام

بگذار

به هرنقطه از ظلمات کویر که می خواهند

                                                 تبعیدِمان کنند!

دیشب

در آیات خواب

دستان تو

لبهای مرا

نه!

لبهای من

دستان ترا

می بوسید‌!‌  

تو، انگشتری ماه را به من هدیه دادی

من،‌ گردن آویز خورشید را

…

 

تشنه ام

پرده از پنجره بردار

خسته ام

بگذار دمی ،‌

ـ تنها دمی ـ

زیر سایه ی چشمت بیارامم! 

سردم است

سردم است بگذار تا زنده ام

گرم آواز نگاهت باشم.

دست مرا بگیر!

دست مرا که پر از فوّاره ی ترد خواهش است

هرگز

     ــ در سیاهی غربت  ــ  

      رها

           مکن!  

بیا و مگذار

شب روی بالهایم اتراق کند!

بگذار تا زنده ام

ـ در پناه سایه ی گیسوانت ـ‌

عاشقانه ترین ترانه ها را بسرایم!

در کجای این دریای بی کران

 پریوش بنفشم غروب کرد!؟

سالهاست

بوتیمار دلم

در آستانه ی ساحل

زیر تابش باران بنفش

طلوع پر تلألُوِ تو را

به انتظار نشسته است!

…

 

نه آمدنمان را کسی باور کرد

نه عاشق شدنمان را

ونه؛ رفتنمان را!

باور کن

چیزی نمانده ست

دارد یک سر این دایره را

موریانه

        می خورد 

دیگر

تو از آمدن و

من از رفتن

ـ  به سر وقت رسیدن ـ 

             پشیمان نخواهیم شد!

همین پسین پریروز

فروغ چشمان پری کوچک غمگینی ندا می داد :

« تنها

         تنفس هوای ماندن است که   

                                         ملولت می کند!  »

می دانم

بعد از ما

فاخته ها

سر قبر خاطراتمان

                فاتحه خواهند خواند! 

بر خیز !

دیگر تنگ دریا نیز تنگ است !‌!‌

(پانزدهم خرداد 1380 اردبیل)

تلألُوِشکوفه ی عشق

آواز مرا شنید

خوب در سکوتش غرق شد

آنگاه

عاشقانه

بسویم، پر کشید!

برآن که عمری ست

همه ی روز و شبش را به انتظار نشسته ست؛

چه ساده می گویی :

«  برو

          منتظرم

                    نباش! »   

*

هیچ وقت؛

 خورشید را

به زیبایی آن روز که در را به رویم گشودی

                                             ندیده بودم!   

چگونه در پی طلوع آن لحظه

بیقرار نباشم!

حال آن که

          درعمق شب

                        « خورشیدی »

                                        انتظار مرا می کشد!

قافله ی موج

 ـ برای رسیدن به ساحل  ـ

بی تابی می کند

ساحل،

        چگونه

                   دریا را

                              نگرید!           

عزیز !

انتظار امید زندگی ست

به قیمت

 ـ هر لحظه ـ 

              جان دادن !

زیبایی مهتاب از آن است

که در ظلمات می درخشد!

چونان که

         نیلوفر از مرداب!      

*

بیش از هشت هزاره از مردنم می گذشت

حوالی رُؤیاهایم :

پُر از ترانه ی دریا و زمزمه ی عاشقانه ی پروانه ها بود.

آسمان

سرشار از سکوت نقره ای مهتاب

دشت

مست از مناجات رودی که

                            ـ‌  سراسیمه  ـ  

                          به سوی دوست می شتافت!

آن دم که سوسوی فرشته ی چشمانت ندایم داد :‌

« ازین پس آشکارا باید عشق ورزید! »

چونان نور

            « عاشقانه »

 از قعر گور

              پر کشیدم

تا بگویم :

            « دوستت دارم! »

صدای قلمم مرا می شکنند

تار گیسوانم را می بُرّند

خاکسترم را بر باد می دهند

…

             تا کسی شهد آیات مرا ننوشد!‌

 با این همه

دشت

              سرشار از شهد آواز قناری ست!!          

*

منتهای آبی عشق!

مأوای سبز بی قرار!

می دانم

ترا مجال پرواز نمی دهند

باور کن

هر لحظه

ـ  با کوله باری از بهار

اگر چه شکسته،  

               پَر  و  بال

                       سوخته  ـ

باز صنوبرانه

           به سویت    

                      پر خواهم گشود !

*

صلابت کوه !

صنوبر صبور !

با کوله باری از غم و دریایی از اشک

هرگز

 راضی نمی شوی

                     دلتنگِ دلِ تنگ باشم!

لب رود که می روم

اندوه مرا آب می برد

تنها می مانم

با

انبوهی اندوه!

بگذار سایه هامان را آب ببرد

آبرومان را

             خورشید!‌

تا پروانه ها به راز روشن شمع

                                        پی ببرند   

                             خاکستر شده اند!‌

*

رُؤیای رنگین بهار!

دیدگانت را از من دریغ می داری

تا

بیش از این

              نسوزم!  

قسم به نیلوفر مهتاب!

هیچ وقت از ترس شعله های شفق

به افق

         پر نکشیده ام!‌

چونان سایه 

              ـ در بدرقه ی خورشید ـ

              جان داده ام!

برآن که رسالت عشق بر دوش دارد

هراس از سیاهی راه نیست!

دستانت سر چشمه ی  خورشید مهربانی ست

 مهتاب انگشتانت، روشنی بخش زندگی من!‌

چشمانم غرق رُؤیای سفید ستاره ی چشمانت!‌

دستانم سرشار از سعادت دستانت!‌

بارها درختان سیب

زیر چکه های برگ

به یاد گونه هایت

                   شکوفه داده اند

زمستان هم که بیاد

نه شور «‌ تلألُوِ چشمان مهتاب »

و نه، شوق « پریوش های بنفش »

                                       ـ  هیچ کدام  ـ

از « حیات ِ»‌  من کوچ  نخواهند کرد !

*

ناز عاشقانه ی مهتاب!‌

حلاوت شعرهای عاشقانه من!

دیگر میان من و تو

                    فاصله ای نیست  

                   ــ حتّی نازک تر از شاخه ی نور ــ     

تمام نگاهم

          برای تست!

چونان که

تمام نگاهت

          برای من!‌

حرف، حرفِ کلمه هام

سطر، سطرِ شعرهام

سرشار از خورشید چشمان تست

خورشیدی که :

آفتاب

محتاج شاخه های ناز نور اوست!

تو ریشه ی عشق منی!

      ریشه ی شعر من!   

              زندگی من! 

چگونه می توان

بی هوای عاشقانه ی چشمانت

گل داد

زندگی کرد

شعر سرود!‌

*

تبلور روشن صبح!

نوازش نسیم سحر!‌

همیشه قبل از آواز پرندگان طلوع کرده ام

تا، از سرآغاز آواز

                        غافل نمانم!‌

آواز پرندگانی که :

سرشار است از شور اطلسی های بنفش .

آرزو دارم

سکوتم

سرشار از نوای پرندگانی باشد که :

             خبر از شادی تو می آرند

                    خبر از لبخندی که :

                   همیشه بهار است و

                نوید عاشقانه زیستن !‌

وقتی تو بیایی

بهار می شود

سبوهامان سبز

دلهامان تر

سفره هامان پُر سین

زندگی مان لبریز از عطر آویشن های مهر .

اجاق مهتاب

اخگر ستاره می بارد 

بنفشه می خندد

من ،

در تو غروب می کنم

تا تو

جاودانه

در من

    طلوع کنی !

دلم با تمام رُؤیاهاش

                        ارزانی تو باد !

(دوازدهم تیر 1380 اردبیل)

روشنی من زندگی

زمان

این « ساعت »
گویی
 رَگَش
گرفته است
کاین گونه
 کُندِ کُند
 می رود!
 وقتی که  می بیند:
          لحظه ی  دیدار تو را
                                  ـ به انتظار ـ

                                             بیقرارم!

زمان

     چه زودِ زود
                   می دَود
آن دم
       که، سر بر پیشانی ات  بذر سجده می نشانم!

چگونه می شود
                    به زمانی  دل بست
                    که هر لحظه
                                    تَرَک
                                          بر می دارد !
زمان دیر است و دیگر
                            دریا
                                   اجساد مرده ی توبه ات  را
                                                                    پس می دهد!
و تو بر ساحل انتظار
              ـ بیقرار ـ
                        هم آغوش موج های اجساد مرده ی توبه!
                                                                   ـ به حسرت ـ

                                                             انگشت می گزی ...

صدای
ساعت را
           خفه می کنی
با گذر هولناکِ
                   زمان،
                        چه می کنی!

                                                                      10/06/1393

«... لطفاً بعداً تماس بگیرید»

شب است و من ،
                     سیصد و شصت و پنجمین بار است
                                     که شماره ی ترا
                                                         تکرار
                                                              می کنم!
امّا هر بار
ـ بعد از بوق های ممتد ـ
 جواب این است :
 « مشترک مورد نظر، در حال حاضر قادر به پاسخگویی نمی باشد
                                                لطفاً بعداً تماس بگیرید...»!
هر روز،
سیصد و شصت و پنج  بار
                              زنگ خواهم زد
ـ بی آن که لحظه ای خسته باشم!
بی آن که،
             دل از تو،
                        تهی باشد! ـ
اگر چه،
         جواب

                 همان باشد.

امروز آخرین لحظه ی
سیصد و شصت و پنجمین روز از سال است.
و گوشی ی
رنگ و رو رفته چون من
                               در حالِ تکرار ِ
                                        همان پیام:
                                        « ... قادر به پاسخگویی نمی باشد
                                               لطفاً بعداً تماس بگیرید... »!
ومن برای سی صد و پنجمین سال است
                                             که هر لحظه
                                                      هزار
                                                            بار
                                                                 می سوزم!
و باز
به تکرار شماره ی تو
                        جان
                             می گیرم!
اگر چه
          پیام
                همان باشد .

06/06/1393

باور

از سادگی من است که
                          هرکه هرچه می گوید، باور می کنم!
باور می کنم:
این همه بمب هایی که بر سر کودکان آوار شد،
                                                 سایه روشنی از آزادی بود!!
باور می کنم که تنها!
برای دلم عاشق شده ای
و آن دم که دستم چون کاسه ی مُعوَّجِ گدایان پُر از هیچ است
                                      عشق می نوشی و عشق می پوشی!
باور می کنم که اینجا
                      نان را
                            به سکّه ی عشق، نمی فروشند!
باور می کنم:
عشق، نان نمی شود!
عشق، آب نمی شود!
عشق،
        آب و نان
                نمی شود!
باور می کنم از سادگی من است
                     که هر که، هرچه می گوید؛
                                                     باور می کنم!

                                                              بهمن 1392 اردبیل

خواب شهادت

دیروز
       جانِ مزرعه
                    ـ از گندم ـ
                         سیراب بود؛
خمپاره که بارید
                   آتش گل داد!

به جای آن همه خارهایی که
                                   حرس
                                            کرده بودم،
یک شبه،
         این همه؛
                   خار آهنی رویید!
رؤیای کوچک من
ـ هم آغوش عروسک خویش ـ
                     خواب ستاره می دید ....
آن دم که
             خمپاره ای
                           سکوت روشن
                                             ماه
                                                 و
                                       ستاره را
                                                   درید!          
                                                                        
                                                فروردین 1389 اردبیل

زندگی (1)

« می نشینم لب حوض » *
               حوض من، بی آب است،
               چشم من، پر آب!
در مسیر دوری چشمانت
ماهیان در آب است
                        چشم من بی آب!
در گردش این چرخ بی دنده ی افلاک
دیرگاهی است
                  آسمان
                         در خواب است!
حوض «حیات» من بی آب است
مثال گلدان خشکیده ی لب حوض
سالهاست
تنها استخوانی بیش از این ماهی نمانده ست!

                                         04/06/93  اردبیل

* سهراب سپهری

رد پای عشق

در امتداد جاده محو می شوی
بی آن که
           رد پایی
                     برای
                           آمدنم
                                   بگذاری!
بیا و قدم بر چشمانم بگذار
تا
رد پای چشمانت
    ـ همیشه ـ
                     بر دلم باشد!

                                   09/06/93  اردبیل

میراث

وقتی من از زمان می کشم
دیگر چه نیازی به « سیگار » !

تنها سُرب یک روز این شهر دراَندشت
برای
      هفت پشتم
                   کافی ست !

آیا میراث فرزندانم
جز این خواهد بود
                که ـ همیشه ـ
                       بر کولشان باشم !؟
                                                

                                      تیرماه 1393 اردبیل

روزی

چشم ها و دست ها خالصانه مشغول کارند
و پاها
     در راه خدا
                   گام بر می دارند!
این ماه هم
اضافه کاری « -0- »
و من هنوز
زنده ام و
 نفس چون روز و شب
می آید و می ورد
هیچ یأجوج و مأجوجی
نمی تواند،
             سدِّ روزی خدا شود!

  بهمن 91 اردبیل

منتها

به جای این همه چشم
                      ـ که هرگز ـ
                          به انتهای آسمان نخواهد رسید!
دلی به دست آر
که
   « انتهای »
               آسمان
                          باشد!!

                          فروردین 1386 اردبیل

دست ما کوتاه و خرما بر نخیل

و چقدر کوتاه است
دستانِ نردبانی که
                   هیچ وقت
                             سر از ارتفاع بام
                                                بیرون
                                                      نیاورده است!

                                                       تیر 1393 اردبیل

سیب سرخ آسمان

تو هم چون سیب
                      کهکشانی
                                  پر ستاره هستی
کاین گونه،
              دلت
                     عطر یاس می دهد!
                                                 مهرماه 1389 اردبیل

روشنی (1 )

شهر
در هجوم سپید مِه غرق شد
آن سان
         که من،
           در هجومِ
                      روشنی ی
                                  چشمانت!
زیرلحاف غلیظ مِه
روشنایی ماه،  
              هم آغوش رود،
                              تا دلِ دوست
                                               جاری ست!

در سیاهی، روشنی ی حضورت بوی طور می دهد.
                                                                      05/06/93

روشنی ( 2 )

می گویند:
               خورشید،
                         دایره المعارف روشنی ست.
باور نمی کنم،
آخر
    او
       ـ تنها ـ
             وام دار شاخه ای از؛
                                     آینه ی
                                            چشمان توست !

                                                      اردیبهشت 1386 اردبیل

روشنی (3 )

چه جای تجب
که مردم؛
       با این همه ستاره،
       عاشق ماه اند و
                    من
                        غرق تلألوءِ
                                      چشمان خورشید!
دنیا
بی خورشید رنگ می بازد
چونانکه
      « هستی »
                 بی حضورت!

                                          مهرماه 1393 اردبیل

عریان

همچون پائیز
عریانِ
       کوچه های شهر،
                          پیراهن تن می دَرَم و
                                               بر مزارِ تن
                                                   ناله می کنم!
گویی
ما از بهشت رویت
برای همیشه
                رانده شده ایم!
آیا
روی دلتنگی ام
              زمزمه ی قرآن
                      خواهد روئید!؟
                                                    مهرماه 1393 اردبیل

آیه

وقتی
      عشق
              پایم گرفت؛
پای
    قرارم
          نماند!

                                         خرداد  1393 اردبیل

ایستاده

اینجا
مردم :
      ایستاده می خورند
      ایستاده می نوشند
      ایستاده می خوابند
      ایستاده ....
      ایستاده نفس می کشند
و
      ایستاده
               می میرند

                                                  اردیبهشت 1391 اردبیل

حجاب (1)

می دانم
این حجاب زمستانی!
در بهار
          ذوب
                  خواهد شد.
 
                                         اسفند 1391 تهران

زندگی (2)

جار جورِ زندگی،
از بی روغنی ست
 چرخ زندگی ت
                بی روغن مباد!
                                                    مرداد 1391 اردبیل

روشنی (4)

ذهن من
         بارور است:
ذهن من بارور است
کاین کوه روشنی می زاید
آن کوه
        روشنی می بلعد!
واین کوه روشنی می زاید
و آن کوه
        روشنی ....!
                                                    شهریور 1391 اردبیل

تنهایی (1)

تقصیر تو نیست
کس؛ خریدار کوزه ی شکسته نیست
تو هم
      این شکسته را
                       بگذار و
                                  بگذر!

                                               شهریور 1393 اردبیل

تنهایی (2)

من از حجم هندسی تیز و بُرّنده ی شهر می ترسم!
من از حجم هندسی تیز و بُرّنده ی اتاق ها می ترسم!
من از دستان سرد سیمانی شهر می ترسم!
مرا
به آبادی بفرست
که من
        دلتنگِ عطرِ کاهگِل و بارانِ روستائی ام!

                                               اردیبهشت 1391 اردبیل

دعا

دعا کردم که سرگردان نباشیم
اسیر باده ی شیطان نباشیم
دعا کردم که تا روز قیامت
دمی دور از دم جانان نباشیم                       
                                  بیستم رمضان 1389

دعا

دلت از غصه رها خواهد کرد
سر سجاده دعا خواهم کرد
دل تو روشنی ی آینه ها
دل دیوانه فدا خواهم کرد                           

                                  بیستم رمضان 1389

فراق

به چشمانت نظر کردن خطا نیست
به راهت جان فدا کردن فنا نیست
من آن شمعم که گریم در فراقت
به ولله این دلم از تو جدا نیست
                                
                                  بیستم رمضان 1389

گدا

آی مردم!
من؛
     گدا نیستم!
فقط
       ـ لحظه ای ـ
                   برای این که
                                  نفسی تازه کنم؛
                                                  به زمین نشسته ام!

                                                                       29/01/90

زلزله ی عشق

وقتی دلم،
 چون زلزله ی هشت ریشتری می لرزد
آن گاه است
              که می فهمم
اتّفاقی که می بایست
                         سالها پیش می افتاد
                         لرزیده ست!
                      
                                                      20/05/93

شاهد آشفته

در دو چشمانم هیاهوی تو است
چون که این دل عاشق روی تو است
با که گویم: درد هجران، درد عشق
شاهد آشفته گیسوی تو است                            
در دو چشمانت هیاهویم ببین
چون گل افسرده گیسویم ببین
ای نگاهت راز آب زندگانی
لحظه ای در خلوت ار با من بمانی
با تو گویم: درد هجران، درد عشق
چون طلای عمر باختم در نرد عشق!

                                             مهر ماه 1393 اردبیل

کجائی

من از چشمت غزل نوشم کجائی!؟
فراقت را سیه پوشم کجائی !؟
نگاهت روشنی ی مردمانم
چو می جوشم، پِی ات کوشم، کجائی !؟                     

                                                               13/01/93

عشق

  برای دخترم سحر
وعشق برای تو شیر مادر است
که با ولع به نوشیدن مشغولی
وعشق برای تو بازی با عروسکی است
که زلف های سرگردانش را شانه می زنی
و عشق برای تو قصه های شبانه است
که با التماس از پدر تمنَّا می کنی
و عشق برای تو عروسکی است
که با تو سر در بالش خواب، آسوده است
وعشق برای تو غزلهای نغز مولاناست
که با نوای پدر
                  ترا به سماع می برد
وعشق برای تو زندگی ست
               که بوی اردیبهشت می دهد
                                                           20/02/90

فاصله (1)

در عشق، هیچ وقت میان خود و معشوق فاصله نیاندازید تا نامحرمی به خود اجازه دهد که آن فاصله را پُر کند.
هر فاصله پلی است که پشت سر ویران کرده اید.
چنان به هم نزدیک باشید که حتّی کوچکترین موجود اجازه ی عبور از میان شما را نتواند.
هر وقت چنان شدید هیچ کس جرأت از هم گسستن پیوند زندگیتان را نخواهد کرد، حتی اگر گرسنه سر بر بالش خواب بگذارید.
هشدار!
       که رشته محبّت به هیچ سلاحی از هم نخواهد گسست،
      مگر
           دروغ ،
                   که لباس محبّت تن کرده باشد!
                                                         بهمن ماه 1390

قاتیل ( قاتل )

آتام سنی ، سومورا  سومورا  اولدی!
داها بیلمیرم نیه منده
آتامین  قاتیلین، سومورا، سومورا
اشتیاقلا،
      اولومه
              یوخونلاشیرام!
 ***
پدرم تو را در حالی که می مکید، مُرد
نمی دانم چرا من هم
قاتل پدرم را
در حالی که با اشتیاق می مکم
به مرگ
          نزدیک می شوم!
                                      تیر ماه  1390

روشنی (5)

زندگیمان،
            روشن از نور خدا بود.
زندگیتان
            روشن از نور خدا باد!
                                                          تیر 1387

طرح

مگس،
      در خانه
               طرحی نامرعی می ریخت،
گوئی می خواست
تمام عالم
          برایش
                  کثیف باشد!

                                                        تیر 1387

طرح

درّه
همیشه سبزتر از تپه ست
از آنکه
        کم می خورد و

                         شکم باره نیست!

                                                    اردیبهشت 83

روشنی (6)

من
تجلّی نورم،

به انتظار طلوع خورشید چشمانت
جرعه جرعه
               شوکران سیاه شب را
                                        خواهم نوشید!

                                                                       خرداد 83     

شاید!

کسی چه می داند!
شاید
هوا
مه آلود باشد
راه بهشت پیش گیری و
                            سر از
                                جهنم در آوری!

                                                    مهرماه 80

زخم

از عشق
زخمی به دل افتاده است
        ـ که هرگز ـ
                    مداوایش
                             نخواهم کرد!
بگذار
بوسه هایم مرهمی باشد
               بر پینه های دست هایت!                                                   
                                                   آبان 81

زندان

گلها
به بندند در گلدان
 چون من
          در سفال تن،
افسوس  که بی خبر از خورشید چشمانت
تنها
به مشت خاک گلدان
                          دلبسته بودم!
                                                         فروردین 1382

رستگاری

تا
رو به خورشید،
                    قدم برداری
ظلمات گمراهی نیز
                            با تو در آفتاب پناه خواهند برد!
وچون
 پشت به خورشید
                    قدم برداری
همراه سیاهی سایه،
                     در ظلمات شب
                                         محو خواهی شد!
بیا تا با دل روشنی از دوست
در ظلمات خورشید محو شویم!!
                                                           83

خواب

سر بر بالش ماه
     زیر لحاف آسمان
     خواب ستاره می بینم
کجاست تلألو سپیدِ ستارگان،
نکند
    داس ماه
              چیده باشدشان !؟
                                                          82

خدا

ما
   ـ هرگز ـ
          خدایمان را نمی خوریم
و نمی ترسیم
            از این که
                   خدایمان را
                               دزد ببرد.
                                                         خرداد 1383

قل هو الله احد

اگر چه دو چشم دارم
ولی ترا
          « یکی »
               می بینم!
                                                        فروردین 1384

شاهراه شعر

این کوچه
هیچ وقت به بن بست
                        نخواهد رسید
زیرا
من از شاهراه شعر
                  به خدا رسیده ام !                                                    85
    

                                    

زندگی (3)

فتیله زندگی
               تمام شد!
تا کی
    قلّاب
         به تنگ ماهی
                       خواهی انداخت!
از چه دلتنگ شدی
سهم من از این آسمان
                     تمام آنچه که می بینم،
سهم تو از این آسمان
                     تمام آنچه که می بینی.
کس نیست
آن را
        از
             ما
                  بگیرید!
بیا
مست از جرعه ی سرخ سایه سار خورشید
   راهی دریا شویم!
                                                          86

زنگ

نگفتمت :
« دیگر به من،
                « زنگ »
                           نزن!؟ »
: من اگر
زنگ نزنم
این دل وامانده
چنان چون سرخ برجای مانده از قربانی
                      لَخته لَخته، سیاه « زنگ» می زند!
مشکلی نیست
تو، خوش باش و بگذار
من، در پیله ی زنگ خویش
                                «هیچ» شوم!
چرا که؛
          «مَرد» همیشه بی صدا می شکند!
چرا که همیشه «مَرد»
                           بی صدا
                                       می میرد!

                                                          06/08/1393

دعا

الهی !
چون نور
پاکم کن و
آنگاه
       خاکم کن!

                                                          06/08/1393

شیون سرخ

بعد از این همه سال
حال که باز آمدی
حال ما
        نپُرسیده
                  می روی !؟
بگو
باز
تا کی
دل به شوکرانِ سیاهِ انتظار
پاره پاره ی سرخش را
                            پای چشمم بریزد!
هنوز که هنوز است
بر کنار دریچه که می روم
                                 می لرزم و
                                             می ریزم!
از شیون سرخ چشمانم
                            دلم گُر می گیرد
و تو بعد از این همه سال
باز
حال ما
      نپرسیده
               می روی !؟
بگو
تا به کی
دل،
     پاره پاره ی سرخش را
                             به شیون باد بسپارد!؟

                                                          08/08/1393

فتح

زل زده ام
از فرسخ ها دور
از پشت میله های فولادین و
از سدّ بناهای سردِ سر بر فلک کشیده ی شهر،
                                                 بر چشمانت
اشک های حلقه زده در چشمانم
                             میله ها را تنگ تر کرده است.
ومن از پشت کوه رؤیا
                            بر فتح چشمانت    
                                              اردو زده ام!
ویران شود این برج های سرد سر برفلک کشیده
                                           کاین گونه کورم کرده ست!
تا کی ماه و ستاره
واسطه ی خورشید چشمان تو خواهد بود!
آه از این شب
                 که دیر سالی ست
                                        با
                                        عصا
                                              راه
                                                  می رود!
زل زده ام
از پشت پنجره
             از فرسخ ها دور
                               بر طلوع سبز چشمانت
امّا هنوز  که هنوز است
بر کنار دریچه که می روم
                                 می لرزم و
                                             می ریزم!
از شیون سرخ چشمانت
                            دلم گُر می گیرد.
با این همه گریه
چرا
     ـ دمی ـ
          سوز دلم
                      نم،  نمی گیرد!؟

                                                           08/08/1393                                                  

وصله ی عشق

فکر کن فردا
               آسمان، آبی خواهد شد
               وآرامش آب،
                               آبی تر
فکر کن
         این ابر سرگردان
         که
            بغض سیاهش را
                                در سکوت شهر 
                                 بر روشنی «حیات» من باریده است
   فردا
        روشنی بر روشنی
                            خواهد زائید!
فکر کن
       حوالی همین خواب های خیال
       چینه ی تمام دغدغه ها
                                 فرو
                                   خواهد
                                          ریخت!
فکر کن
           با این همه وصله
                              که در پیراهن توست
          این سیل عشق
          عاقبت
                 ترا
                       خواهد برد!
فکر کن، فردا
               آسمان، آبی خواهد شد
               روشنی، روشن تر
               و عشق
                       وصله ای بر پیراهنت!
                                                          15/08/1393

... کجا روم !؟

نه با خودم، که بی خودم، کجا روم، کجا روی !؟  
نفس گرفته دم به دم،  کجا روم، کجا روی !؟
تو ای نگاه ِ آشنا، رهاتر از رها، رها
منم اسیر شهر غم، کجا روم، کجا روی !؟
نشسته ای به بیکران، چو نورِ نورِ نورِ نور
نه من به پای تو رسم! کجا روم، کجا روی !؟
تو ای نوای قلب من، کران، کران؛ افق، افق
به غیر تو ندیده ام، کجا روم، کجا روی !؟
سروده ام غزل،‌ غزل؛ ترانه از نگاه تو
بگو نظر کجا برم، کجا روم، کجا روی !؟
نوای سبز چشم تو نشسته در نگاه من
تمام خواهش دلم، کجا روم، کجا روی !؟
به رنگ دیده ات اگر چه گریه کرده ام ولی
تمام هستی ام الم، کجا روم، کجا روی !؟
به پای عشق سبز تو، چو سرو ایستاده ام
نیفتد از دلم علم، کجا روم، کجا روی !؟
نه بوسه ام دوای پینه های پای انتظار
نه گریه ام دوای غم، کجا روم، کجا روی !؟
بیا که سجده گاه من ، ضریح پای خسته ات
کبود و خسته این قدم، کجا روم، کجا روی !؟
به پای کین مکوب بر ، در سرای دل ، که دل
چو شیشه است و محترم، کجا روم، کجا روی !؟
بیا تو ترک غم کن و بده نگاه غم به من
که من انیسم از عدم، کجا روم، کجا روی !؟
نوای سبز عشق را، دو باره نَه، سه باره نَه ـ
نفس، نفس زنم رقم، کجا روم، کجا روی !؟  
شکسته، خسته، بسته در کویر غم،  بیا بزن
به مشق هستی ام قلم، کجا روم، کجا روی !؟  

                                                       16-18 آبان 1393 اردبیل

 آتش عشق

نگاهت آتشی در جانم افکند  
که از عطرش همیشه مست مستم
من از دیوانگی ترسی ندارم
که در دیوانگی هم، با تو هستم!

                                                       26 آبان 1393 اردبیل

حجاب (2)

کاش
مردم، از بی پولی
         بی حجاب می شدند!
آنگاه شاید
نزد خدایشان
تندیس بی حجابی شان را
                  عذر بتراشند!
                                             26 آبان 1393 اردبیل
                                                    

فاصله (2)

گفتی
فاصله ام ،
           با تو      
                 کمتر از سر مویی ست!
ومن هزاران هزار سال است
ـ در پی طلوع سبز چشمانت ـ
فاصله ی این سَرِ مو را
                        می پیمایم و ....!
و چقدر بی منتهاست
دنیای کمتر از
              سَرِ موی تو
     ای یگانه ی سبز چشمانم!
              
                                                       28 آبان 1393 اردبیل

رایانه

چشمانت
نمایشگر عشق است
نمایشگری که
خبر از کیس قلبم می دهد
ومن
اشاره گری که
به یک اشاره ی چشمانت می میریم!
و به یک اشاره ی دیگر
                 جان می گیرم!

                                                        2 آذر 1393 اردبیل

دوست
می پرسی:
           « دوستم داری!؟»
می گویم:
           « ای یار، ای زندگی
           از دوستِ دوست؛

                                 دوست تر می دارمت! »

                                                        2 آذر 1393 اردبیل

زندگی (4)

چشم هایت
سبزی سفره ی عید است
که در تنگش
ماهی زندگی
                شناور است.
چشم هایت را
                 اگر از شعرم
                                  بر چینی
                                  می بینی
شعر من، کویر می شود
واژه واژه پیر می شود.

                                                       2 آذر 1393 اردبیل

شور زندگی

گلخنده ی تو به عالمی نفروشم
در هجر تو من دمی، غمی نفروشم
چشمان تو شور سبز زندگانی
از شبنم چشم تو نَمی، نفروشم

                                                      2 آذر 1393 اردبیل

« تا جنینی کار خون آشامی است »

ما هر دو
قربانی شدیم
قربانی تعصب پدرانمان!
ما هر دو سلّاخی شدیم
سلّاخی نفس مادرانمان!
ما هر دو پوسیدیم
از زخم عناد خواهران و بردارانمان!
ما تی پا خوردیم
                     در گذر زمان،
                    از پای
                          همه ی
                                  رهگذران !
                     ـ چون قوتی خالی کمپوت ـ
این همه سال
غافل از لحظه ای زندگی برای خود!
زندگی کرده ایم
نه! بهتراست بگویم
                     «بندگی» کرده ایم
                                          دیگران را
گویی
ما
مجبوریم
            زندگی کنیم
                           دیگران را
ما هردو
قربانی شدیم
قربانی ی عشقی که
                  ـ هرگز ـ
                            شکوفه نداد!
واینک
ما  ـ هر دو ـ
                قربانی می شویم
                                    فرزندانمان را !                                                       11 آذر 1393 اردبیل

کلمه الله هی العلیا
تمام
نام هایت را از یاد برده ام
به جز
        « الله »
                که آینه ای ست تمام
                                           نام هایت را !

                                                        11 آذر 1392 اردبیل

اعتیاد

امان از
        اعتیاد ِ
        داروهای
                   ترک اعتیاد!

                                                      11 آذر 1393 اردبیل

سؤال

چیستی؛ بی تو، قراری ندارم؟!

نیستی؛ بی تو، قراری ندارم!
ای قرار انتظارم
خلوت آشفته ام، ای پناهم
کیستی؛
         بی تو،
                قراری
                        ندارم ؟!
نیستی؛
         بی تو،
                قراری
                         ندارم ؟!

                                                        12 آذر 1393 اردبیل

زندگی (5)

خانه ای تمیز و مرتب،
غذاهای رنگ به رنگ،
نوشیدنی های گوارای آبگینه های دست نخورده ی ویترین،
پوشیدنی های شیک چمدانی،
هفتاد قلم آرایش آنچنانی؛
...
                             همه،
                                    سهم میهمان!
هم تو از این مهیمانی:
یک هفته غذای ته مانده و بیات!
و
زنی شلخته و
               خوابی نیاسوده و
                                  خانه ای جنگ زده!
و سهم من
همان سهم تو که گذشت!
هفتاد قلم آرایش آنچنانی؛
پوشیدنی های رنگین کمانی،
رقص های تا دل شب زنانه؛
                               همه،
                                    سهم زنان تالاری!
سهم تو از این تالار:
نق و نق حاصل از
دردِ پاشنه های کبودِ زنی ژولیده و
خوابی نیاسوده و
                    رخت هایی
                                    وِلو
                                           تا
                               هفته ای
                                     دیگر!
و سهم من
همان سهم تو که گذشت!

                                                        17 آذر 1393 اردبیل
طرح
در این زمانه ی دود و کود
آنکه نخورد،
                بُرد
وآنکه خورد،
               مُرد!

                                                        17 آذر 1393 اردبیل

نان

پدرم می گفت : نان در ریش است
ومن
به این فکر می کردم
                           لابد رزّاق  هم ریش دارد !

                                                        11 دیماه 1392 اردبیل

دوستش دارم

به او بگوئید دوستش دارم
دمی که روئید دوستش دارم
گلی که بوئید دوستش دارم
اگر چه دور است دوستش دارم
چرا که نور است دوستش دارم
چو جان جان است، دوستش دارم
چو جان نور است، دوستش دارم
به او بگوئید دوستش دارم...

                                                 17 اردیبهشت 1394 اردبیل