روشن

 دیروز

تو

سوار بر  « قئرآت » رعد

                              ــ چون  برق ــ

                             بر ظلم می تاختی !

 امروز

من

سوار بر قئرآت « قلم »

 فردا

هر طور که باشد

کبوتر نور

            خورشید عشق را

                             خواهد بارید !

(14 دی ماه 1379 اردبیل)

غزلی در نتوانستن

زیباتر از هر آن چه که

                    خوانده ایم و خوانده اید 

از شهر

که این گونه به جنگل آراسته ست

شکوه ها می توانم خواند

اسیر نان اگر نباشم !

* * *

 دیده در دیده در افکنده

از گیلاس  سیه سرخ چشم هایت

جرعه جرعه عشق  ،‌ می توانم نوشید

اسیر نان اگر نباشم !

* * *

 ریشه در ریشه دوانده

از دست های  سبز درخت

سایه سار خنک بی دریغش

و از شاخه ها

که آشیانه ی شکوفه هایند

شقایق ها می توانم رویید !

اسیر نان اگر نباشم !

  * *  * 

 نافه در نافه بوییده

از کودکان گُل

که این سان ،‌ گل نکرده می میرند

گل کرده عطر ها خواهم افشاند

اسیر نان اگر نباشم !

 * * *

چشمه در چشمه

از سوسوی سست گوشواره های ستاره

که آویزه ی گوش شبند و امید دختران انتظار !

خورشید ها می توانم جوشید

اسیر نان اگر نباشم !

 * * *

 سپیدی بر سیاهی ریخته

از مردگان که آینه ی زندگانند

و زندگان ، که آینه ی مردگانند

پندها می توانم نوشید

اسیر نان اگر نباشم !

   * *

 نور در رنگها ریخته 

از ظلمت  شب که این گونه ، ‌گلوی  شفق را می فشارد

از شفق که این گونه به خون نشسته ست

از روز که این سان در دل شب پوسیده ست

طلوع ها می توانم کرد

اسیر نان اگر نباشم !

 * *  *

 در غربت عنکبوت

زیر سایه سار آفتاب

با تار گیسوان خورشید

از سکوت

از رُؤیایی که تویی

نغمه ها می توانم ساخت 

اسیر نان اگر نباشم !

  * * *

 سنگ بر شکم بسته

از کودکان گُرسنه

از چشمان تشنه

از گندم های سیراب از شراب

از هر آن کس که دندان دهد

                       نان دهد

سخن ها می توانم راند

اسیر نان اگر نباشم !

 (24 آذر 1379 اردبیل)

زمستان

سرمای سیاه زمستان

هیزم سرخ پاییز را

                      از پا در آورد .

 چنگیز ستبر برف را ،

                     دل : 

                        سنگ یخ !

نه پری را یارای پرواز

ونه در دلی ستاره ای !

 به آنها بگویید :‌

                   ازین پس

                             بهار را نخواهند زیست

                             شور را نخواهند خواند

                            عشق را نخواهند بویید !

                           …

چرا که لشکر سرد زمستان

لب از جام انوشه تر کرده ست !

  چنگیز سرد زمستان

ریشه در ریشه دوانده

به تاراج

          لشکر آراسته ست .

ازین پس

خواب بهار را هم

نخواهید بویید !

 بر لب اگر خندای می بینید ‎‏؛

خنده ی خشکیده ی آن سالهاست !

  این رنگ

این بوم

دست کم

         نقشی بزن

         طلوعی

                   بیافرین !!

 (آذر ماه 79 13اردبیل)

خیس عشق

هرگز

دل ، به این ابرها مبند !

چرا که پشت سر 

ــ خواهی نخواهی  ــ‌

اژدهای باد

        دهان بگشوده چون برق

                                     می تازد … !

بنگر که در پس حجاب ابر

چشمه ای

 جاودانه

در دل عالم جاری ست  !

 هر روز

روز خورشید است

اگر چه پشت ابر باشد  …

(20 آبان ماه 1379 اردبیل)

طوفان

دست های ابر

گلوی آسمان را فشرد

رخساره ی آسمان

                  سیاه شد

هق هق بغضی

                  زمین را گرفت

        …                                                         

  باران

خش خشِ برگ ها را

                      محو کرد !

  این جا

 وجبی هوا

برای ماندن نیست

 کمندِ برق

نگاه  پنجره ها را بسته ست

پیچک ها از هم گسسته ست

 آسمان سیاه

خانه سیاه

هوا

     طوفانی ست

…

 (تیر ماه 79 13اردبیل)

نگین عشق

‌ بیا ای عشق با من همنشین شو

به چشمان پر اُمّیدم نگین شو

 مرا با شور چشمت آشنا کن

دل افسرده ام را یا و سین شو

(بهمن ماه 78 13 تهران)