میلاد

 دنیا آینه ی مه آلود آخرت است

 چون از رحم شب بیرون آمدی

گرم ،‌  بر سینه ی خورشید

                        ــ‌ تا می توانی ــ

                              نور بنوش !

که شبی بس تاریک

در راه است

شاید روشنی دلت

                  فانوسی گردد

                                     بر تاریکی گور !

 حتّی پرده ای نازک ؛‌

              خورشید را

                         از ما می گیرد !

(14 دی ماه 1381اردبیل )

انتظار

                       :  به امّید تعجیل در فرج امام عصر (عج)

   از دارِ در آویخته ام ،‌ تا تو بیایی

با عشق در آویخته ام ، تا تو بیایی

 بر گلشن خورشید نگاهت به صد امّید

از گور شب انگیخته ام ،‌ تا تو بیایی

 در حسرت آواز پرستوی نگاهت

صد دیده خزان  ریخته ام ، تا تو بیایی

 شهری همه مشتاق شکوفایی شعرم

من از همه بگریخته ام ،‌ تا تو بیایی

 از خاک تنم پای تو رنجور نگردد !

عالم همه گل بیخته ام ‌، تا تو بیایی ! 

 هم اوّل و هم آخر و هم ظاهر و باطن

من با تو در آمیخته ام ، تا تو بیایی

(12 تیر ماه 1380 اردبیل)

عبور

از کوچه که می گذرم

پشت پنجره

چشمانم

         عبور خیس ترا می نگرند

         عبور آخرین نفس غربت

                                      در مه آلود صبح !

   حرف؛ حرف ِ« پرندگان مهاجر » بود :

                        «  رسیدن  سرآغاز حرکت »                       

خشکسالی

تابستان که می شود

باد نابلد

         ابرها را گم می کند

از عطش ملخ

لب های مزارع

شنزار کویر می نوشند .

 (یازدهم تیر ماه 1380 اردبیل)

عشق

شب ،

       ماه

           غرق آسمان ، 

روز

       آسمان

              غرق خورشید !

 هر روز و شب

خورشید و ماه و آسمان

غرق من

          و من ،

                  غرق خدای مهر بی رُؤیایی عشق !

 (پنجم  فروردین 1380 اردبیل)

معرفت

 این جا

همه چیز

          تا خدا ،‌ جاری ست

 در خویشتن خویش

از خویش ؛‌

              برون آ

قدمی پیش آر

تا

خدا نیز

در تو جاری شود !

 همه چیز 

تا

خدا جاری ست

               چونانکه من !

(14 دی ماه 1379 اردبیل)