تپش مرداب

وقتی

حجم سنگین غربت

با نوای تار عنکبوت

پر می شود

وقتی دلتنگی هامان

با‌آب

شسته می شود

بیا غریب بمانیم و

                     گریه آواز دهیم !

من تپش مرداب را می شنوم

گوش کن !؟‌

هنوز

سکوت  مرداب

سرشار از طنین رویش نیلوفران است

درناهای مهاجر

                 در بستر سبز مرداب

                                          پارو می کشند

و حبابی

 خویشتن را

 ــ با هیچ شدن  ــ

             در آغوش مرداب جاری می کند !

هنوز …

آه !‌

من

چه سر شارم از

 نوای تار تر طراوت !

(اسفند ماه 1376 اردبیل)

آیه یکتا پرستی

آیه ی یکتا پرستی

                                      تقدیم به :

                                                             مادرم

                                          مادر آیینه و خورشید

                                        چشمه ی پُر مهر و اُمید

 سلام ای مهربان نیلوفر من

شراب دیدگانت ،‌ کوثر من

نسیم آشنای زندگانی

شمیم مهر چشم عبهر من

به رقص آ در خیال آسمانم

تو ای مست سفیدِ کفتر من

چراغ مهر چشمان تو دارد

به ظلمات این ، دل اسکندر من

به بادم داده چشم ِآتشینت

نمی بینی چرا شور و شر من !؟

فراق روی مهرت آتشین است

نمی خشکاند این چشم تر من !

گمانم نقش زیبا می نشاند

به چشمت سُرمه ی‌ خاکستر من

به عشق روی تو سازم غزل ها

سیاهی در سیاهی ،‌ دفتر من

نیازم ناز چشمان تو جوید

به نازی پر کن ای گل ساغر من

مطیع عشوه ی چشم توهستم

تویی سلطان دین و کشور من

فقیر عشق روی  بی ریایت

دل ِمجنونی ام زور و زر من

نهم گل بوسه بر چشمان مستت

نهان از خاطرات دیگر من

قسم بر سایه ی بالا بلندت

نکو گردد به مهرت ، اختر من !

تمام آیه ی یکتا پرستی

نگاه مهربان  مادر من

زلال شهر چشم دلبر من

تمام باور ،  من ، یاور من !

(اردیبهشت 1377 اردبیل)

زندانی نور

باور کنید

من

زندانی خورشیدم

در این زندان

سالهاست

وزنه ی  سنگین سایه

                           با من !

من

در چشمه ی خورشید

به رویین تنی

                 رسیده ام

همیشه دستم به دست نور

دلم درپیش دوست ‏‏‎،

                  کجاست اسفندیار گناه ؟!

(28 آبان ماه 78 اردبیل)

شهر شب

از آب های خفته 

سوسو می زنند :

                     ستارگان امّید

                     چلچراغ روشن ِنیلوفران !

*

آسمان شهر

             دیرگاهی ست

                             مرده ست !

مهتابی  نیست

ستاره ای نیست

آبی نیست

خورشیدی نیست

ابری

       رعدی

               بادی

                     برفی

                            تگرگی نیست

امیدی نیست !              

             مرگی ...

*

کوچه به کوچه ی شهر را

                               بال می زنم

شب در تاریکی ،‌

                    گم شده ست

چشمها

           پاها را نمی شناسند

...

شبِ شهر

               مرا

                        می بلعد !

گویی

        رنگی مرا

                   نیست می کند

امّا می دانم

             همیشه

             پشت ظلمت

                           نوری هست !

(آبان ماه 1378 اردبیل)

آیه

تنها

پیامبر چشمان تست

که مرا

به صِراط المستقیم ِ عشق

هدایت می کند !

هدیه

کلامت

رود پرآبی ست

سرچشمه گرفته از خورشید

دلم

دشت افسرده ی گلها

به دست نازک پلک هایم

آفتاب مهر ترا جاری خواهم کرد،‌ به این

                                       سرزمین خشک !

سنگ های کینه از راه

                        به دور خواهم انداخت 

تا

راه رود ِ مهر ِ تو

                    باز باشد!

                               باز!

از نگاهت

که آسمانی از معرفت است

                             دریا  دریا  نور

                                        خواهم نوشید

و بر ضریح لبهایت

به توسّل نشسته

                   سجده ها

                              خواهم کاشت

راهت را

           با طراوت رنگین کمان

                                    فرش

                                          خواهم کرد

آن گاه

 روح آسمان را

ــ  که جان مَنَت باشد ــ

 پیچیده برمخملی از گلهای رنگْ ‌رنگْ‌ به تو

                                                 تقدیم

                                                 خواهم کرد!‌

باشد که

           قبولت

                    باشد!

(عید قربان فروردین 1376 اردبیل)