طلوع نازنین افتاب

کی گذارم ! پا به روی عشق و دین آفتاب

نشنوم غیر از کلام آتشین آفتاب

گر نوای چنگ ظلمت شهر جان پوشانده است

می نشینم پشت کوهی، در کمین آفتاب

گر ببافم بافه ی عشق از نگاه دست نور

می شوم هم چون طلوع نازنین آفتاب

در نگاهت بذر داغ عاشقی پاشیده ام

گر بروید اشک جان روی نگینِ آفتاب ــ

گر شود گیسوی شب با غسل نورت چون سحر

عرصه های سینه گردد سرزمین آفتاب

جام سرشاری به کف دارم من از اشراق سبز

گرگدای ره نشینم ، شرمگین آفتاب !

بذر داغ عاشقی را بین که در شنزار جان

می شکوفد کم کمک چون یاسمین آفتاب

بوسه بارم با لبان تفته از هرم عطش

بر ضریح حیرت افزای جبین آفتاب

صور بیداری طنین بگشوده از حلقوم عشق

می گشایم بال وصلت بر طنین آفتاب

گر پر از نورم ، پر از عطرم ، پر از رود و سرود

رُسته روح نطفه ی گل ، در جنین آفتاب

من پرم چون سیب سرخ آفتاب از شهد نور

می دمد از من گیاه نازنین آفتاب

حالیا عُزلت نشین حجله ی  درد و غمم

سوگوار رحلت روح حزین آفتاب

نیستم من؛ درغم جان، مرده چون پاییز زرد

سوگوار اوست آری جانشین آفتاب     

(زمستان 77 اردبیل)

رویش عشق

نهایت چشمانش

سرآغاز عشق تو خواهد بود

کافی ست

جرعه ای از «‌کوه عشق »‌ نصیبت گردد !‌

چشمه از کوه می روید !!

زیر سایبان خواب آرامش را نخواهی بویید

همّتی کن

           به بلندای سرو

و قایق خسته زندگی را

                           به آب انداز

چشمه از کوه می روید !

عشق از دل !!

کافی ست جرعه ای از عشق نصیبت گردد .

(اسفند ماه 1377 اردبیل)

تکه های دل شکسته

آینه ی وجود مرا

                   شکستند

تا

غنچه ی نگاه تو 

                 در جانم نشکفد !

روح از ابرهای آبستن گرفتند

تا باران

          بمیرد

امّا باز 

در هر برگِ گلِ غنچه ی بشکفته ی پَرپَر شده

ستاره ی عشقی سوسو می زد

و باران

         از دیدگانت

                      جان

                            می گرفت !‌

ستارگان :

 تکه های شکسته ی آینه ی خورشیدند

که به دشت رسته اند !

پس هرچه خواهی

                      دلم بشکن

تکه تکه دل شکسته بهتر

چشم و دل به غم نشسته بهتر

(25بهمن ماه 1377 اردبیل)

تابلوی انتظار

فصل

فصل برگریز انار چشمان من است

گیسوی طلایی خورشید

به دست برگها چیده می شود

خورشید زودتر از همیشه 

سر به بالش غروب می نهد !‌

باغ

پر می شود از :

 نجوای گیسوی سوزان درختان و

سیل خاکستر کلاغها

با این همه ،‌ باز می دانم

می دانم

که به فصل بلور دیدگانم چیزی نمانده است

همه برگ های آتشین امروز

زیر چادر برف

تبدیل به خاکستر خاک خواهند شد

سکوت خانه

پُر از تیک تاک است

با این همه

باز می دانم

خورشید

ــ که من در چشمه اش

به رویین تنی رسیده ام ــ‌

به دست گرم باد

آبروی

دشت برف را خواهد برد.

و برف زیر اشراق گرم خورشید

از شرم

بال هیچ خواهد پوشید !

هنوز سکوت خانه

سرشار از رویش تیک تاک است

باد

پرده ی عمر مرا به غارت می برد

ومن

به انتظار روز های نیامده

باری !

که در این روز های نیامده

دیگر

      چشم انتظار … !

ولی افسوس

دستی نیست

تا بر لبم

گلخندِ خنده بنشاند

و بر تابلوی چشم انتظاری ام

نقش وصال برویاند !

هنوز ، ‌فصل

فصل برگریز انار چشمان من است

… !‌

(28 آبان ماه 1378 اردبیل)

توبه

دل

شرمگینانه

کاسه ی گدایی ی سرشار از

گناه خویش را

رو به درگاه خورشید

               وا می گشاید

خورشید دم کرده ی رحمت

چرکآب کاسه ی

سرشار از

شرم او را

تبخیر می کند

‍« نور در کاسه ی گِل ‏، چه نوازشها می ریزد !* »

(اسفند ماه 1376 اردبیل)

 * «‌ نور در کاسه مس چه نوازشها می ریزد ! » از مرحوم سهراب سپهری

بهانه

باران

         نبارید !

خورشید تابید

               تابید 

                     تابید!

تف کرده از هرم عطش

پر

پر

پوسیدم

این هم بهانه ای

                    برای گریستنت !

(19 آبان ماه 1379 اردبیل)