امید وصل

زصحرای دو چشمم لاله رویید

غم هجران یکصد ساله رویید

به امّید وصال چشم مستت

هزاران شوق و صدها ناله رویید

(بهار78 13 اردبیل)

هذیان

 ای طلوع صبح را خورشیدها

وی پناه آه این نومیدها 

 ای نگاه مست آهو را تو مست

درد ما را همدم و یارا و دست

لرزه ی بید پریشانم ببین !

گریه ی چشم پشیمانم ببین !

 ای شمیم جنگل چشمان من

وی نگاه آشنا با جان من

 من طلوع صبح را بوییده ام

از لبان مست گل روییده ام

 راز آواز نگاهت جسته ام

با تو در گلهای عالم رسته ام

 ای نگاهت سرزمین آفتاب

گونه هایت یاسمین آفتاب

روز من در چشم ماهت خفته است

هستی ام  در آن نگاهت خفته است

پیچک عشق نگاهم بوده ای

اشک و درد و هجر و آهم بوده ای

 بوی عطر دشت سبز دیده ات

در خجالت مانده شب زدیده ات

با نگاهت چون نوازش می کنی

با گل افسرده سازش می کنی !

 ای نفسهای گُلت جام حیات

جلوه ی نور تمام کائِنات 

راز عطرگیسوان در چشم تست

سِر تیر ابروان  در چشم تست

 شبنم گلگونه هایم بوده ای

عطر شب بو ، پونه هایم بوده ای

 برگ چشم فصل پاییزم ببین

از غم عشق تو لبریزم ببین

 می درخشد آسمان از دیده ات

بر لب آمد جانمان از دیده ات !

 ای تپش های دل پر پر شده

یادگار خاطرات تر شده

 ای نگین بوسه ام دستان تو

وی لب افسرده ام مهمان تو

شانه ی آشفتگی های دلم

آشنای راه های منزلم

برگ سبز دیده ات همرنگ عشق

می سپارم گوش دل بر چنگ عشق

   ای تو پایان تماشای دلم

دیده ات خورشید شب های دلم

در خیالت فال ها بگشوده ام

در فراقت سال ها فرسوده ام

از گلستان  نگاهت رسته ام

جان به اشک هجر چشمت شسته ام

 ای لبانت گرمی آلاله ها

بشنو از شبناله ها ، غمناله ها

ناله هایم ناله های آشناست

آشنای آن نگاه بی ریاست 

 لاله زار چهره ی دردم ببین

غمنوای سهره ی زردم ببین

ای مرا ، آشفته زلفت ؛ چوب دار

بیقرارم  بیقرارم  بیقرار

 از لبت خشخاش ها، خونی شدند

گونه هایم یاس و مجنونی شدند 

شمع چشمم می چکد از دست عشق

کی توان شد هیچ عشق و مست عشق

  نوشداروی دل تنگم تویی

آب های عشق بی رنگم تویی

 نی نوایم در حصار زندگی

عاقبت! شرمندگی،‌ شرمندگی!

 سیل اشک دیده را دریا تویی

از تمام نورها مانا تویی

 ای طلوع صبح را خورشید ها

وی پناه آه این نومید ها

بی تو هیچم  هیچ ! عیسایی بکن

روح مردابم تو دریایی بکن !          

(زمستان 77 اردبیل)

امید خورشیدی من

گلِ یخ وجود من

زشرم مهر دیدگانت آب می شود

همین نگاه سبز آفتاب

بلور پر شراب ناب می شود

زشرم آفتاب مهربان قلب بی ریای یار نازنین

من و وجود من

چو هیچ هیچ هیچ می شود

  تلألو اُمید من

بگو به مادرم :

                   که او

                   به چشم آفتابم آرمیده است

                   به چشم پُر

                             شراب نابم آرمیده است

                   اُمید آفتابی ام در او

                   نوای زندگی دمیده است

مگو که این دل از چه گیج گیج می شود !

زبان  کوتهم

زشرم شکر دیدگانت آب می شود

دو چشم من

ز دیده ی تو ماهتاب می شود

 (24 خرداد  78 13 اردبیل)

عروج

ظهر داغ

جهنم روییده بود

همه به دامن سایه آویختند

من

چشم در چشم خورشید

هیچ شدم !

ــ آنان که به خورشید سجده کردند ! ــ

سوختند

  شب

شهر پرعزا گشوده ست

آسمان اشک ستاره می بارد

مادرم

خون شقایق

صبح

میان فوج کبوتر

خاکستری از روح

             عاشقانه

                می رقصید … !‌

 13 اردیبهشت 1379 اردبیل)

قصه رنگی عشق

آفتاب روز چشمت دیدنی ست

خوشه های چشم پروین چیدنی ست

 قصه ی عشق من و چشمان ماه

تا سحرگاه ابد ،‌ بشنیدنی ست

رنگ ظلمت آشنای سایه هاست

بی نگاهت سایه ها ترسیدنی ست

آسمان آیینه ی نیلوفر است

عطر عشق آسمان بوییدنی ست

غرق دریای نیازم  ،  ناز کن

ناز کن ! چشمان تو نازیدنی ست

دم به دم سر شارم از عشق ترت

بی دم عشقت جهان لرزیدنی ست

آفتابِ دیدگانت اوج عشق

تا به اُوجت سرو جان روییدنی ست

پچ پچ پیچک ؛ پُر از نجوای عشق

پیچک چشمت به جان پیچیدنی ست

شمع جانم زین همه مهر نگار

قطره قطره تا خدا باریدنی ست

گریه ی چشم پشیمانم ببین

کار عشق و عاشقی خندیدنی ست !

سیب سرخ  گونه هایت چیدنی ست

چشمهایت تا قیامت دیدنی ست !

(13 فروردین 1379اردبیل)

شرم

گفتند :

« دشمن به پا نگاه می کند ،

                                تو چرا  !‌؟ »

گفتم

« لبانم آیا شایستگی آن دارد

که در پایش

             به سجده اُفتد و گلبوسه بکارد ! »

دیدم آه !

آن که شکر خاک پا نتواند

شکر نور دیده چون تواند !!

                                                      (زمستان 1377 اردبیل)