دیگر نگیر از من خبر

خورشید چشمانِ سحر؛ از من نمی ­گیری خبر!؟

روشن تر از نورِ بصر ؛ از من نمی­ گیری خبر؟!

مستم من از بوی عسل؛ چشم تو کندوی عسل

شیرینیِ شهد و شکر؛ از من نمی­ گیری خبر؟!

تو بی خبر، من بی خبر؛ من بی خبر، تو بی خبر

آتش در آتش هی شَرر؛ از من نمی­  گیری خبر؟!

من در گذر، تو در گذر؛ از این منِ من، درگذر

در من نگر، در من نگر؛ از من نمی­ گیری خبر؟!

این کوچه بویت می دهد؛ آن کوچه بویت می دهد

از کوچه ی چشمم گذر؛ نمی­ گیری خبر؟!

در حسرتم بی چشم تو؛ در ظلمتم بی چشم تو

ای بر شبِ من چون گُهر؛ از من نمی­ گیری خبر؟!

هم صحبتِ چشمت منم؛ با روز و با شب دشمنم

هجرانِ تو دیو خطر؛ از من نمی ­گیری خبر؟!

سجاده گلشن کرده ­ام؛ خود شمعِ روشن کرده­ ام

تا کی کنی از من حذر؛ از من نمی ­گیری خبر؟!

از سبزی سجاده­ ام؛ رویَد گُلِ آزادگی

کی می دهد هجرت ثمر؟! از من نمی­ گیری خبر؟!

این هجرِ سرد آهنین؛ سرد است و سیمانی ولی!

هرگز نمی ­یابد ظَفر؛ از من نمی ­گیری خبر؟!

از من چو می­ جویی اثر؛ من خاک پای چشم تو

بر خاکِ پای خود نگر؛ از من نمی­ گیری خبر!؟

تو در سفر، من در سفر؛ من در سفر، تو در سفر

دل°آبله از این سفر؛ از من نمی­ گیری خبر!؟

از پا اگر افتاده ­ام؛ همدرد پایت بوده ­ام

از دل نیاندازم سِپر؛ از من نمی­ گیری خبر!؟

هرگز خلاص از چشم تو؛ در فکر چشم من نبود 

لعنت به بخت بی پدر؛ از من نمی­ گیری خبر!؟

■□■

خاکم ولی خاکِ بشر؛ تاکم ولی تاکِ بشر

چون آتش است و شَرّ، بشر؛ دیگر نگیر از من خبر

نقشی کشیده زندگی؛ سر تا به پا، شرمندگی

تو باهنر، من بی هنر؛ دیگر نگیر از من خبر

پایان روزِ روشن است؛ من روزِ پُر شب بوده ام

بشکسته شب را هم کَمَر؛ دیگر نگیر از من خبر

آن برگِ پائیزی منم؛ اشکی که می­ریزی منم

این است حال منتظر؛ دیگر نگیر از من خبر

من شمع خاموشم عزیز؛ مرگست همآغوشم عزیز

در بَستَرم من، مُحتَضَر؛ دیگر نگیر از من خبر

من گریه ی چشمان تو؛ هرگز نمی­ گردم تمام

کن گریه هایت مُختَصَر؛ دیگر نگیر از من خبر

خود قاضی است این روزگار؛ بر که شکایت می­بَری

از روزگارِ بی پدر؛ دیگر نگیر از من خبر

۹۹/۰۱/۱۵  ۱۲ الی ۱۷:۳۰