هذیان

 ای طلوع صبح را خورشیدها

وی پناه آه این نومیدها 

 ای نگاه مست آهو را تو مست

درد ما را همدم و یارا و دست

لرزه ی بید پریشانم ببین !

گریه ی چشم پشیمانم ببین !

 ای شمیم جنگل چشمان من

وی نگاه آشنا با جان من

 من طلوع صبح را بوییده ام

از لبان مست گل روییده ام

 راز آواز نگاهت جسته ام

با تو در گلهای عالم رسته ام

 ای نگاهت سرزمین آفتاب

گونه هایت یاسمین آفتاب

روز من در چشم ماهت خفته است

هستی ام  در آن نگاهت خفته است

پیچک عشق نگاهم بوده ای

اشک و درد و هجر و آهم بوده ای

 بوی عطر دشت سبز دیده ات

در خجالت مانده شب زدیده ات

با نگاهت چون نوازش می کنی

با گل افسرده سازش می کنی !

 ای نفسهای گُلت جام حیات

جلوه ی نور تمام کائِنات 

راز عطرگیسوان در چشم تست

سِر تیر ابروان  در چشم تست

 شبنم گلگونه هایم بوده ای

عطر شب بو ، پونه هایم بوده ای

 برگ چشم فصل پاییزم ببین

از غم عشق تو لبریزم ببین

 می درخشد آسمان از دیده ات

بر لب آمد جانمان از دیده ات !

 ای تپش های دل پر پر شده

یادگار خاطرات تر شده

 ای نگین بوسه ام دستان تو

وی لب افسرده ام مهمان تو

شانه ی آشفتگی های دلم

آشنای راه های منزلم

برگ سبز دیده ات همرنگ عشق

می سپارم گوش دل بر چنگ عشق

   ای تو پایان تماشای دلم

دیده ات خورشید شب های دلم

در خیالت فال ها بگشوده ام

در فراقت سال ها فرسوده ام

از گلستان  نگاهت رسته ام

جان به اشک هجر چشمت شسته ام

 ای لبانت گرمی آلاله ها

بشنو از شبناله ها ، غمناله ها

ناله هایم ناله های آشناست

آشنای آن نگاه بی ریاست 

 لاله زار چهره ی دردم ببین

غمنوای سهره ی زردم ببین

ای مرا ، آشفته زلفت ؛ چوب دار

بیقرارم  بیقرارم  بیقرار

 از لبت خشخاش ها، خونی شدند

گونه هایم یاس و مجنونی شدند 

شمع چشمم می چکد از دست عشق

کی توان شد هیچ عشق و مست عشق

  نوشداروی دل تنگم تویی

آب های عشق بی رنگم تویی

 نی نوایم در حصار زندگی

عاقبت! شرمندگی،‌ شرمندگی!

 سیل اشک دیده را دریا تویی

از تمام نورها مانا تویی

 ای طلوع صبح را خورشید ها

وی پناه آه این نومید ها

بی تو هیچم  هیچ ! عیسایی بکن

روح مردابم تو دریایی بکن !          

(زمستان 77 اردبیل)