انتظار پریشان

در سرزمینی که اوّلین دیدار

آخرین وداع خواهد بود

عاشقانه خواهم زیست

عاشقانه خواهم مرد!

 

سالها بود کنج خرابه ی محنت

ــ‌ در دیاری غریب

جا مانده از یادها

در آسمانی از درد

با گذرنامه ی مرگی که از همان دوران کودکی

                                           روی جیب دلم بود. ــ

لحظه شمار فرا رسیدن مرگ بودم،

امیدم طلوعی نداشت

غروب بود و

                غروب بود و

                                 غروب  …

 

یک شب،

آسمان، شکافت

ستاره ای فرود آمد

و ظلمت دلم را، 

                   چراغ  افروخت

آتشی به پا کرد

که حالا

سالهاست به همان آتش،

ــ هر لحظه  ــ

                       هزار بار می سوزم!

آمدی

آمدی و با آمدنت

زندگی سرگردان شعرهایم،

سامان گرفت.

درست است که حالا، ‌چاقوی حسادت حسودان تیز است

ولی همین حسودان، به تیغ تیز خویشتن

نابود خواهند شد.

 

عزیز!

دیر آشنا شدیم و زود

دلهایمان به جام فراق تر شد.

رفتیم، ‌بی آن که بخواهیم

می دانم درد انتظار، 

                        درد بزرگی ست!

ولی چه چاره !؟

راستش

دیگر خسته شده ام

صبرم به جگر خون شدن

و دردم به مجنون شدن انجامیده ست!

آن روز

نگاهت می گفت :‌

« امروز که می روم ‌،‌ فردا نرسیده باز خواهم گشت.»

امّا بعد از سالهای همان فردای نرسیده

چمدانم را بستم ! …

سالهاست

گلشانه های مژگانم، در حسرت نوازش گیسوان مست تو    

                                                        پژمرده ست.  

          

گمان می کنی

با این همه راهی که آمده ام

                        خسته خواهم شد!؟‌

نه!‌ پناه آبی عشق!

باور کن تا لب چشمه ی مرگ با تو خواهم بود

و لحظه ای

            دل از تو

                       تهی

                             نخواهم کرد.

وقتی در تنگنای سکوت غربت خویشتن می پوسیدم

دست نگاه تو

                پناهم شد

از همان لحظه

                خویشتن را

                             به رود نگاهت سپرده

                             بر ریشه ی دل تو پیوسته ام

مطمئن باش

ریشه ی عشقمان

                    ــ  به هیچ آتشی  ــ

                    نابود نخواهد شد!

بگذار،

           دندان کینه تیز باشد

بگذار،

          هر که هر چه در سر می پروراند ،

                                               بپروراند!

ما  خدایمان را داریم

دست در دست او نهاده

دل،

      ‌به او سپرده ایم.

شکوه روشن مهتاب!‌

تمام پیشانی زمین سرشار از آیه ی آرامش تست

بلبل و سهره با صدای تو می خوانند

نوروز و اقاقی عطر چشمان ترا دارد

سرو و صنوبر و چنار ، بی قامت تو

                                     راست نیاید

آفتاب ،      

          بی مهر رخت نور نپاشد

هر میوه به اشراق تو بر بار رسد

ــ من هم که به ناز تو با دست نیاز آمده ام ــ

عزیز!

چشمانت عالمی را حیران کرده!

روا نمی دانی که من، سرگردان تو باشم!؟

بگذار دیوانه ی تو باشم

بگذار سرگردان تو باشم

بگذار به پایت

                 قطره

                 قطره

                      جان سپارم!

تنها هوای رُؤیای چشمان تو مرا اُمّید بندگی ست!

قسم به شاخه های رو به دعا خشکیده ی صنوبران

قسم به بلور دیدگان بی قرار

قسم به آیت عشق

لحظه ای نیست

                   چشم انتظار تو نباشم!

                  ...

خدا می داند

درختان،

           با من زار؛

                       گیسو پریشان کرده

                       رودها را گریسته اند 

دل تو ؛

کتاب مقدسی ست

که خداوند

           ــ‌ به زبان مهربانی  ــ‌

بر  پیامبر چشمانت

                     عطا

                           فرموده است.

دلم می خواست سوای نگاهم

زبانم نیز

جواب مهر نگاهت را می داد

ولی چه توان کرد عزیز

زمانه است و هرم مهر سکوت!

سوز عاشقانه ی دل!

                     همه نذر می کنند شمع روشن کنند

من نذر می کنم :

شمع وجود خویشتن را به پایت بسوزانم

نه، پر قرار و صبور خواهم ماند

و نه، خواهم  گذاشت کسی آتش فتنه بیاشوبد

امّا نه! ما از عشق رویینه تنیم!

بگذار هر که هر چه در سر می پروراند، بپروراند!‌

ما

    از عشق

              رویینه تنیم!

پایان شب انتظار!‌

می خواهم لااقل

وقتی کبوتر جانم برای همیشه به پرواز در می آید

در تو باشم

تا بتوانم

به دستان تو

انگشتری بوسه بنشانم

می خواهم

 در تو باشم

در سرچشمه ی مهربانی چشمانت

                               برای تو و نگاه تو

پروانه ی جانم

                  نثار

                      مهتاب چشمان تو باد‌!

(تیر ماه 1378 اردبیل)