پریوش های بنفش

 لاله با دست باد سلامت می داد

من، با لب نور

سلام لاله و من

ــ  همیشه  ــ 

صمیمی بوده ست!

پیچک طلایی خورشید!

رُؤیای جزایر عشق!

طلایه ی شعر سپید!

هر شب، سوسوی شعرهای نسروده ی ترا

همراه نامه های نطلوعیده ی تو

زیر روشنایی چشمانت

                            مرور می کنم!‌

 

تلاوت آیه ی عشق!

رایحه ی سبز بهشت!

مگر رود گریه هایم

که این گونه مرا

انگشت نمای این و آن کرده بس نیست!‌

به ضریح طلایی پیچک چشمانت قسم!

هر لحظه

هوای گرد و غبار پای تو می بوسم!

خیال نازک گل!

تاراج دل و دین!‌

 می گویند :

« ستاره ی سبز ، شبیه شمایل چشمان تست! »‌

باور نمی کنم

آخر آن ستاره ی سبز

تنها

شبیه شمایل چشمان تست!‌

آن روز که گم شدم

غرق جنگل سیاه چشمان تو

سوسوی مست تمام ستاره ها را نوشیدم 

حالا

آسمان

هر شب سوسوی تمام ستاره ها را

از من

می بارد!‌

*

تجسم رُؤیای هزار ساله!

اسطوره ی عشق!

 نغمه ی سکوتستان چشمانت 

مرا به مرز جنون کشانده ست!

چگونه این نغمه ها را فراموش کرده ای!؟

بعد از هزاره ی هفتم فراق سیاه

می خواهم

برای چشمانت؛

 ــ‌ این : 

           روشنی آینه ها

           حقیقت تمام رُؤیاها ــ‌

           نامی انتخاب کنم :

                              ( خورشید سیاه )

به خدا

همیشه پیش از خورشید متولّّد شده ام

و خوب می دانم

آفتاب

همیشه از مشرق پیشانی ی تو طلوع می کند!‌

*

خواهر پریشان آب‌!

پریوشهای بنفش‌!‌

کاش! مژگان چشمان تو بودم و

هردم به طواف کعبه ی چشمت؛

قربان منای گونه های یاس تو می شدم!‌

عزیز!

مادر  آب و آینه!‌

تبسم ترانه ی باران!‌

کعبه ی چشمان تو

ــ بی آن که بخواهی ــ

                 سرشار از خنده های مست عاشقانه است!‌

*

ژرفای تماشا!‌

آرامش آبی آسمان!‌

سالهاست در کعبه ی چشمانت

تمام عالم هست و نیست را

به تماشا نشسته ام

در عالمی که سرشار از بدی ست

آسمان

        سرشار از نیلوفر چشمان تست!‌

*

خورشید سیاه!

نجوای عاشقانه ی دل!‌

این اتفاق ساده نیست که من

ترا بخواهم و

تو

مرا!‌

و این روزگار

نه!

این روزگار نه!

این مردم :

ــ‌ آشنایان به ظاهر دوست ــ‌

 میان من و تو

سدّی از فولاد زنند و

برای نابودی پیوندی که سالها پیش

خدایمان

از یک خاک بنیان نهاد

بکوشند

چه خیال باطلی!!‌

همیشه 

در کویر سیاه حسادت و کینه

عقربی راه می رود

ولی ، خدا را چه باک از این نیشها!‌

*

ترنّم ترانه ی  باران!‌

مادر ایثار!

کسی که در سرچشمه ی مهربانی چشمانت به رویین تنی

                                                             رسیده                                          

مگر می تواند ، مهربان نباشد

باور همه رؤیاها، سیل اشک دیدگان بی قرار من است!

اگر غرق منی،  چگونه مرا فراموش می کنی!؟

به خدا

هیچ وقت غروب چشمان ترا      

                                آرزو نکرده ام! ‌

هیچ کس چون من ،

                      مشتاق دیدن اشراق چشمان تو نیست‌!‌

ای نور!‌

من

     بارها طعم سیاه شب را چشیده ام

     اینک که خورشید چشمان تو؛‌

                               جوشن نور پوشیده ست!

     من ـ زائر ضریح طلاییِ چشمان توـ

     به عقرب شب؛

                   خواهم گفت:

                                  «  دیگر

                                   ازین پس بیهوده مپوی! »

*

پونه ی وحشی دشت!‌

نقوش رنگین بهار!

تو آشنای راههای شمال بودی و

من

آشنای راههای جنوب!‌

گفتم می آیی دست در دست هم؛

کبوترانه

سوی آسمان آبی سبز

پر می گیریم!‌

هی! …

بعداز سالها که به هم می رسیم

شمال و جنوب

شرق و غرب

همه و همه؛‌

دلهامان را می پایند

تا مبادا!‌

شهابی از آسمان چشمت

دشت دلم را

             سیراب کند!‌

حال که این گونه می روی

دست کم

بگذار

دشت دلم

پُر از غزل غزال نگاهت باشد!‌

*

اناالحق حسین!‌

آیه ی مقدّس عشق‌!

سالهاست در کودکستان عشق، پرسه می زنم

گاهی همراه درختان،‌

                        شب و روز

                        در پاشنه ی کوه

                        کنار بستر رود

                        به تماشای آب

                                 عشق را مرور می کنم‌!‌

زندگی ام نقاشی شعراست به رنگ طلایی کلمات

نمی دانم

           ما شبیه ترانه هامان زندگی می کنیم

           یا ترانه هامان شبیه زندگی ما هستند

           هر چه هست

           انگار کسی با دست من، سرگذشت مرا

           پیش ازآن که اتّفاق افتد

                                        می نگارد!‌

خوب که گوش کنی

در آه ناله های مِه گرفته  

رازِ آوازِ مرا

              خواهی شنید

*

تلاطم نگاه عاشق من!‌

سجود همیشه سبز سنگ!

تمام کلید ها را به دریا سپرده ام!

مردم، دیوانه ام می انگارند

سالهاست دم در بسته؛ در تقلّایم    

به امید آن که شاید

لااقل

 ــ  برای لحظه ای هم که شده  ــ

     درِ قلب مرا

                  تو بگشایی

دلم آشیانه ی  نگاه تست 

چونان که

نگاهت آشیانه ی دلم!‌

باور کن به ژرفای نگاهت رسیده ام

                                     که این سان

                                            عاشقانه

                                                 آب شده

                                                   پر می گیرم!‌

خوب که به آینه ی  چشمم نگاه کنی

شورعشق بی نهایت خویش را

ــ درعشقه ی وجود من ــ

که به روشنی چشمان تو در تلألوست؛ خواهی دید!

*

ای نور!‌

ای حقیقت سرخ!

رفتی؛‌

رفتی امّا با وجود عالمی از نشانه هایت

بعد از سالها جستجو

 هنوز که هنوز است

رد پایی از تو نیافته ام!

…

چقدر ساده هستم!

چقدر ساده هستم!‌

آخر «  نور » را که رد پایی نیست!‌

 

*

خواهر پریشان ماه!‌

آذین گیسوان اقاقی!‌

می دانم

آن روز که می رفتی

من اگر

ــ  دور از

            غفلت گیسوی سیاه گندم  ــ‌

        به دنبال تو

        پا به پای رود می شتافتم!

       این سان

                غریبانه

                           جا

                               نمی ماندم!‌

قسم به آیه های سبز سپیدار

ازین پس،

            لحظه ای هم

            ــ ‌برای ماندن ــ

                          درنگ نخواهم کرد!‌

در پیچ کلامت اتراق کرده؛

                                ـ شب و روز 

                                  مست  و بی قرار ـ

                                  سکوت جاده ها را؛

                                                  خواهم نوشید!‌

*

سرمه ی سرخ شفق!

داغ دل شقایق!‌

گمان مبر که از شکست تو خبر ندارم

هر سال

فصل پابوسی برگ درختان که می رسد

به یاد سال روز پرپر شدن شقایق

داغ دلم

          تر می شود‌‌!‌

و گنجشکان

ــ سراسیمه و مشتاق ــ

            در آسمان تنهایی من؛‌

                                 نغمه ها می نوازند!

این جا

هر روز

بر ساحل شن آلود دریا

کنار خاطرات خویش دراز می کشم

خاطراتی که هر لحظه زیر امواج گریه هام

                                  خیس عشق می شوند!‌

تک تک ذرّه های عالم

سرشار از خاطرات من و تست!‌

قسم به نشئه ی خوشه های انگور!‌

اگر نفس گرم تو محو هوای زندگی نبود

لب از این هوای مست

                           تَر

                             نمی کردم‌!

*

نیایش سبز صنوبر!

باور تمام رؤیاها!‌

باد اگر نمی وزد؛ بگذار نوزد!‌

باران اگر نمی بارد؛ بگذار نبارد!‌

گل اگر نمی روید؛ بگذار نروید!‌

…

دلی دارم  پر از آه باران و

سرشار از

          شکوفه های مست یاس!‌

 

نیایش سپید سپیدار!

مژده ی معطر یاس!

من با دست خود دلم را به دریا سپرده ام

هیچ کس تقصیری ندارد!‌

همین پسین پریروز!‌

موج سیاه گیسوی پری کوچ غمگینی؛

دلم را غرق کرد،

بهار که فرا شکفد

دشت

پُرِ آواز مروارید عشق خواهد شد!‌

حالا دلم

به باغچه ی کوچک حیاتِ اجاره ای خوش است

گنجشکان :

              عاشقانه می خوانند

و باغچه :

            بوی پریوشهای بنفش می دهد.

(23 فروردین 1380 اردببل)