شهلاترین ترانه ی نرگس

وقتی تجسّم رُؤیای خورشید

خاکسترم می کند!

چرا عاشق نباشم‌!!

پاییز هم حوصله ی پریشانی مرا ندارد!

می گویند : « دعای باران اردی بهشت

               شفای تمام پریشانی هاست!‌ »‌

دیگر، حساب روز و ماه و سال را از یاد برده ام

نمی دانم بعد از هزاره ی هفتم فراق سیاه

سمند سال

به کدامین هزاره پا می نهد!‌

*

با کوله باری از آینه

در کولاک سکوت

گلسروده های جاده ها را می نوشم‌!

با این که پاهایم رنگ غروب پوشیده اند

ولی دلم

         از تپش سبز چشمان تو بارانی ست!‌

سالهاست فانوس بابونه های کنار جاده

مرا به سوی سوسوی چشمان تو می خواند!‌

رود

سرشار از گریه ی گیسوی پریشان تست‌!

بی جهت نیست که باد این گونه پریشان است؛

او در حوالی سجود من

گریه ی دریا را شنیده است‌!

می گویند : پریشانی تو از آن است که :

             سالها پیش

            ــ در شیطنت کودکی ــ

                           بادبادک دلت را

                           در آسمان پر تلألو خورشید

                                                  گم کرده ای!

ترانه ی تار باران!‌

آیا دعای باران اردی بهشت

شفای تمام پریشانی هاست‌‌!؟

خاکستر شعرهای پریشان من، چه می شود‌!؟

*

شکوه روشن مهتاب!‌

روشنی ظلمات خورشید!‌

در شهری که پُر از اشباح شب است و

زالوی شب با ولع تمام خون روشن روز را می مکد!‌

در شهری که مادران

ــ  از سر بی حوصلگی  ــ

کودکان را در لباس شسته، از طناب رخت آویخته اند!‌

در شهری که کودکان

عروسکان خویش را تازیانه می زنند!

در شهری که حرمت نان و نمک

زیر خرسنگ شراب 

             جان می دهد‌!

در شهری که قاصدکان

ـــ در منقل بنگ و افیون  ــ

                            می سوزند و

تبسم مهتاب را توده های ظلمت شکسته است

…

چگونه می توان، گل داد!‌

چگونه می توان، پر زد!

چگونه می توان … !؟‌

فکر می کنی از فوج این همه نامه

کبوتری به مقصد رسیده ست!؟

نه!‌ لطافت بنفشه ی بهار!‌

این همه سال

تنها به رقص خاکستر باد

                               دل

                                   خوش کرده ام!

حالا می دانم

هوای خانه

سرشار از عطر غربت عنکبوت است!

*

خورشید را سر بریده اند

چیزی به غروب سایه نمانده ست

خورشید

غرق شفق شقایق

                      پَر

                         پَر

                             می شود

آسمان سیه پوش سوسوی ستاره می گرید!‌

می گویند : «  دعای باران اردی بهشت

              شفای تمام پریشانی هاست!  »

*

تقدّس نگاه عاشق من!‌

مژده ی باران اردی بهشت!

پر پنجره ها را

باز کن

باور سبز باران و سفره ی رنگین زمین

سرشار از هوای خاطرات من و تست!

مگر نمی دانی

تک تک آیه های عالم؛

از این خاطرات،

                     جان می گیرند!

به خدا

ذرّه

ذرّه خاک

قطره

قطره آب می شوم و

                        نمی گذارم

                        خاطره ی مریمی

                        از فراق عشق سرخ تو خشک شود!

بگذار عالم، هم چنان مست از جرعه ی من و تو باشد

بگذار گیسوی پریشان خورشید

زیر سایه ی من و تو جاری شود

…

می گویند : « دعای باران اردی بهشت

              شفای تمام پریشانی هاست! »

*

هیاهوی دل بی قرار!

نسیم جاودانه ی عشق!

می گویند راه پراز سنگلاخ خار است و

            چیزی به آتشفشان انار نمانده ست!

حال که این گونه می روی

دستِ کم

تفأّلی بزن

ــ بعد ‌ــ

         برو

به حافظ بگویید :

دیگرغزلی برای تفأّل نمانده ست!‌

حالا سالهاست خورشید هم،‌

به تفأّل سبزینه ی چشمان تو پرواز می کند!

راه، پُر از سنگ و خار است؛ ‌باشد!‌

آسمان، غرق شفق شب است؛ باشد!‌

…

من صلیب گونه های  یاس ترا

                                  ــ  به جان ــ

                                      می بویم!‌

*

 

رایحه ی زلال باران!‌

شفاف ترین ترانه ی آب!

‌ تا آبرویم نرفته ست 

بگذار باران ببارد

بگذار زیر گیسوان باران

                              ترانه ببافم

بگذار غرق سیلاب خورشید

                                 هیچ شوم

وقتی ابر

گَرد پای ترا به تبرّک می بوسد

چرا

      زیر باران نرویم!؟

*

تکلُّم ترانه ی امّید!

غزال غزل های آب!

همیشه از صدای قلم سبز تو

پچپچه ی عاشقانه ی چشمه و سنگ را شنیده ام!

تارکِ چشمان تو

سرشار از بال بهار است!‌

فکر می کنی

نغمه ی سپید صراحی آبشار چشمان ترا

                          فراموش کرده ام!

به خدا

 صدای سکوت امواج چشمان تست که مرا

              به نهایت رُؤیای عشق می برد!‌

همیشه

چشم بسته

          کوچه پس کوچه های گل سرخ را

                                                    پَر زده ام

هیچ یأجوج و مأجوجی نمی تواند

  جلوی عروج رُؤیاهای مرا بگیرد!

هر لحظه

غرق رُؤیای سایه سار سارنگ داودی ها

از نهفته ترین راز چشمانت

ـ  که سرشار از شکوفه های ناب انگور است  ـ

                        شیداترین ترانه ها را خواهم سرود!

ابرها حقایق گریزان بارانند

سیل اشک دیدگان دلم

رگبارآشفته ی تمام رُؤیاهاست!‌

باورهمه ی رُؤیاها

ژرفای قلب من است که در ذهن روشن آب جاری ست!

*

رُؤیای روشن آب!

تبسم ترانه ی مهتاب!

تا ماه در آب غرق شود

هزار نیلوفر پروانه،

                       جان خواهد داد!

به پروانه ها بگویید :

ـ با این که سالهاست  تشنه تر از دریای کویرم ـ‌

هرگز

       ماه را در پیاله ی آب ، نخواهم نوشید!

قسم به التهاب داغ شقایق

هیچ وقت

میان پیوند گل و آب و آینه

                                سنگی

                                       نیانداخته ام!‌

شفاف ترین ترانه ی ماه!‌

                           پرواز این همه پروانه

                           دور سرم

                                      نشانه ی چیست!‌؟

                                (خبر از آتش درونم نیست!؟)

می گویند : «  دعای باران اردی بهشت

              شفای تمام پریشانی هاست! »

*

تسلّای دل ریحانه های بنفش!

شادی اندوه عشق!

یک بار

تنها

یک بار آه خویش را

ــ‌ زیر سنگ ــ

                      پنهان کردم

وقتی آه من زیر سنگ، گُل می دهد

وقتی از آه من سنگ؛ گُل می شود

چگونه، اقاقی به آتش آه من؛

                                  مزیّن

                                          نگردد!!

چگونه آینه از آه من

                       رنگ نبازد!

چگونه باد بوی پریشان من ندهد!‌

چرا

باد را

ــ به جرم کشتن موج ــ‌

       تازیانه می زنید؛

او که کاری نکرده ست

فقط آرام

لحظه ای

         کنار من

                  در چشمان نیلوفران آبی

                  شورانگیزترین راز آرامش قوی آسمان را

                                       به تماشا نشسته است!

آخر او یار دیرین من و

پیغامبر گریه های بی وقفه ی من است!

ـ  حالا می فهمم

ریحانه های بنفش دلت

طئنه ی زخم از عشق بی خبران است!‌  ـ

*

سریر بلند عشق!

حضور روشن آب!

من،  شنزار جان توام

تو در من جاری هستی و

من؛ در تو

               به آرامش ابدی رسیده ام

به اسرافیل بگویید :

بیهوده در صور ندمد!‌

تنها

به صور پری نغمه های دریایی چشمانت

                                             جان خواهم گرفت!‌

*

سایه ی سوره ی مریم!‌

تقدّس چلیپای مسیح!

دیشب در غار حرای نگاهت

درآن شهلاترین ترانه ی نرگس

ــ بی واسطه ی خواب و فرشته ــ

                           در ملتقای نور و آینه

                                                 خدا را دیدم!               

او

مرا

به رسالت دین عشق مبعوث کرد!

*

می گویند :

         «  دعای باران اردی بهشت

         صدای آیه ی شیداترین ترانه ی چشمان تست!  »‌                          

 (سوم اردی بهشت 1380 اردبیل)