در آستانه ی اندوه بنفش

در سرزمینی که برای عاشق شدن

اجازه می گیرند

در شگفتم!

برای نفس کشیدن چه می کنند‌!‌

ماناترین ترانه ی خورشید!

طلوع شکوفه ی صبح!

اوج شوکت آفتاب!

در بود و نبود

در شمال و جنوب

در شرق و غرب

در هر کجا که باشی

تنهاترین آرزویم:‌

                     ــ در بودن و نبودن ــ

                    رُستن در تو و نَرَستن از نگاه تست!‌              

 

طراوت رنگین بهار!

نیاز نفسهام!

گفتی : 

        « تا گیاه غمگین فراق گل دهد

                                باز خواهی گشت! »        

سالهاست

گیسوان مضطربم

ـ در آستانه ی اندوه بنفش ـ

چشم انتظار باز آمدنت‌!‌

بی تاب ترین نغمه ها را می نوازند!‌

لب کوزه ی چشمانم

                       هنوز تر از مهتاب است!‌ 

دیگر به هزاره ی هشتم فراق سیاه هم؛

                                        چیزی نمانده ست

دشت سرشار از غنچه های شکفته ی غم است و

عالم،‌ سرشار از عطر غربت نگاه تو

                       امّا تو باز هم ... 

کجاست آن پرنده!؟

کجاست آن پرنده که همیشه

آواز روشنی از فروغ چشمان تو می خواند!؟

خدا را!

        هیچ وقت ماه را در شب محو نکرده ام

        که این گونه   

                     خورشید را از من دریغ می دارید‌!

 

وقتی از ریشه ی ازل، دلم زرد است

بر من از سبزه چه می گویید!‌

تمام شمعدانی های پنجره پوسیده اند!‌

صدای زوزه ی پاییز

خواب از کودکان و آرامش از آسمان

                                          ربوده ست!

دیگر چیزی به بارش سفید ستاره نمانده ست!

دارم در حریق پاییز خاکستر می شوم

می گویند :

           «  دروازه ی پاییز، به روی همه باز است

           و ما  ــ  خواه  ناخواه  ــ

           باید از آن

                      عبور کنیم! » 

پشت دروازه ی پاییز

آرامش سفیدی

ـ  تا خدای بهار ـ

             جاری ست!              

آیا از آن آرامش سفید خواهیم گذشت!؟ 

آیا به رُؤیای رنگین پروانه خواهیم رسید!؟

…

کجاست آن پرنده!؟

کجاست آن پرنده که همیشه

آواز روشنی از ظلمات چشمان تو می خواند!؟

*

شهر پر از بوته های خار است!

هیچ پرنده ای

              حتّی جرأت پرواز از فراز شهر را هم،

                                                    ندارد!      

در آستین شب

خنجری خون آلود

آرامش از مردم ربوده ست!

سگان ولگرد

ـ‌ سر بر زباله دانی ـ

اسراف می کنند؛‌

گربه ای

روی دیوارهای شب

 در جستجوی لقمه ای نان !!  

شما که همیشه از گل و آب و آینه سخن می گفتید!

شما که از نهایت آرامش آسمان خبر می دادید‌!

شما که دم از نفس سبز مسیح می زدید!

…

حال

این همه صلیب و ظلمت و سنگ

                                   برای چیست!؟‌

سالهاست

آیه آیه ی قرآن

 بر سر نیزه های زبان جاری ست! 

امروز اگر در شعله های بنفش غروب

                                       خاموشم کردند!‌

فردا

با آتش فشان خورشید

                      چه می کنند!

 

ناز روشن مهتاب!

تبلور عشق!

من

بارها و بارها راز چشمان خیس ترا بوسیده ام

ولی تو

       همیشه

                از کنار دل خیس من،

                                   بی تفاوت گذشته ای!

درست است؛

آنان را که « ما » می شوند

                         تبعید می کنند!  

و بر آنان را که به « من » می بالند

                       تندیس یادمان می کارند! 

*

غریب دلنواز!

 گیسوان رها!

حال اگر جایی برای زندگی کردن نداریم،

مطمئن باش

جایی برای مردن هم

                        نخواهیم داشت!

بارها از سکوت سیاه نگاهت

روشنی ِحیات عشق را نوشیده ام

بگذار

به هرنقطه از ظلمات کویر که می خواهند

                                                 تبعیدِمان کنند!

دیشب

در آیات خواب

دستان تو

لبهای مرا

نه!

لبهای من

دستان ترا

می بوسید‌!‌  

تو، انگشتری ماه را به من هدیه دادی

من،‌ گردن آویز خورشید را

…

 

تشنه ام

پرده از پنجره بردار

خسته ام

بگذار دمی ،‌

ـ تنها دمی ـ

زیر سایه ی چشمت بیارامم! 

سردم است

سردم است بگذار تا زنده ام

گرم آواز نگاهت باشم.

دست مرا بگیر!

دست مرا که پر از فوّاره ی ترد خواهش است

هرگز

     ــ در سیاهی غربت  ــ  

      رها

           مکن!  

بیا و مگذار

شب روی بالهایم اتراق کند!

بگذار تا زنده ام

ـ در پناه سایه ی گیسوانت ـ‌

عاشقانه ترین ترانه ها را بسرایم!

در کجای این دریای بی کران

 پریوش بنفشم غروب کرد!؟

سالهاست

بوتیمار دلم

در آستانه ی ساحل

زیر تابش باران بنفش

طلوع پر تلألُوِ تو را

به انتظار نشسته است!

…

 

نه آمدنمان را کسی باور کرد

نه عاشق شدنمان را

ونه؛ رفتنمان را!

باور کن

چیزی نمانده ست

دارد یک سر این دایره را

موریانه

        می خورد 

دیگر

تو از آمدن و

من از رفتن

ـ  به سر وقت رسیدن ـ 

             پشیمان نخواهیم شد!

همین پسین پریروز

فروغ چشمان پری کوچک غمگینی ندا می داد :

« تنها

         تنفس هوای ماندن است که   

                                         ملولت می کند!  »

می دانم

بعد از ما

فاخته ها

سر قبر خاطراتمان

                فاتحه خواهند خواند! 

بر خیز !

دیگر تنگ دریا نیز تنگ است !‌!‌

(پانزدهم خرداد 1380 اردبیل)