دنیا آینه ی مه آلود آخرت است
چون از رحم شب بیرون آمدی
گرم ، بر سینه ی خورشید
ــ تا می توانی ــ
نور بنوش !
که شبی بس تاریک
در راه است
شاید روشنی دلت
فانوسی گردد
بر تاریکی گور !
حتّی پرده ای نازک ؛
خورشید را
از ما می گیرد !
(14 دی ماه 1381اردبیل )