دست های ابر
گلوی آسمان را فشرد
رخساره ی آسمان
سیاه شد
هق هق بغضی
زمین را گرفت
…
باران
خش خشِ برگ ها را
محو کرد !
این جا
وجبی هوا
برای ماندن نیست
کمندِ برق
نگاه پنجره ها را بسته ست
پیچک ها از هم گسسته ست
آسمان سیاه
خانه سیاه
هوا
طوفانی ست
…
(تیر ماه 79 13اردبیل)